– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Άλλοι μένουν χρόνια άλλοι φεύγουν σε μια στιγμή, σαν περαστικοί που σε προσπερνούν συνεχίζοντας την διαδρομή τους προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξεχωρίζουμε ο ένας τον άλλον ανάμεσα στο πλήθος. Φοράμε όλοι την φαντασμαγορική μάσκα μας και δείχνουμε τον καλύτερο μη-εαυτό μας.
Αναρωτιέμαι… Πόσο τρομακτικό θα μπορούσε να είναι αν βγάζαμε την μάσκα μας και δείχναμε ποιοι πραγματικά είμαστε; Πόσο θα τρόμαζε αυτός που έχουμε απέναντι μας;
Προστατεύουμε τον εαυτό μας και προσποιούμαστε διάφορους ρόλους, αρνούμαστε να μας αποδεχτούμε και καλύπτουμε την ασχήμια μας νομίζοντας ότι έτσι θα την εξαφανίσουμε, αλλά αν ποτέ μας ζητούσαν να δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, θα μπορούσαμε άραγε να διακρίνουμε τι είναι αληθινό μέσα μας και τι εκ της φαντασίας μας φτιαχτό, βάση των ρόλων που υποκρινόμαστε, για να ξέρουμε τι να δείξουμε στους άλλους;
Είμαστε περίεργοι και θέλουμε να μάθουμε τα μυστήρια του σύμπαντος, τι υπάρχει μετά θάνατον, τι θα μας συμβεί στο μέλλον και τι ήμασταν σε προηγούμενες ζωές και άπειρες αναζητήσεις και προβληματισμοί. Αλλά ασχοληθήκαμε ποτέ να ψάξουμε και να γνωρίσουμε τον πραγματικό μας εαυτό με τόσο ζήλο, όπως κάνουμε με όλα τα άλλα; Μας συμφέρει;
Τολμάς να ψάξεις βαθιά μέσα σου;
Και αν δεις τον εαυτό σου σε όλη του τη διάσταση και δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις; Πως θα μπορούσες να αντέξεις αυτήν την ασχήμια;
Επώδυνη και χρονοβόρα διαδικασία. Θέλει δουλειά και προσήλωση. Χρειάστηκε να φτάσω στα όριά μου για να απομονωθώ, να απομακρυνθώ από τους άλλους μήπως βρω εμένα. Σταμάτησα να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου, να ψάχνω να δικαιολογηθώ λόγω των παιδικών τραυμάτων, δύσκολων βιωμάτων και κατηγορώντας τους άλλους. Και όσο έβλεπα την ασχήμια μου τόσο έψαχνα, καθόμουν χωρίς αντιπερισπασμούς και ανέλυα κάθε εμπειρία, κάθε μου αντίδραση, κάθε επιλογή, κάθε λάθος. Και είναι η μεγαλύτερη ευλογία να καταφέρεις να δεις αυτήν σου την ασχήμια! Γιατί πως ξέρεις τι πρόβλημα να λύσεις αν δεν ξέρεις καν ποιο είναι το πρόβλημα.
Και αφού σε βρεις, έρχεται η μετάνοια και πρέπει να βρεις την δύναμη να σε αποδεχτείς και να διαχειριστείς τον ίδιο σου τον εαυτό, με σκληρότητα αλλά και τρυφερότητα. Άλλοι με διαλογισμό, άλλοι με εξομολόγηση και προσευχή, ο καθένας βρίσκει την βοήθεια που χρειάζεται για να επιτευχθεί. Και τέλος, μαθαίνοντας να ακούμε καλύτερα την συνείδησή μας, αντί να την αποφεύγουμε. Και να πράττουμε σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μας θεωρεί σωστό… “ Κατά τον Δαίμονα εαυτού”.
Γιατί όπως είπε και ο Καρλ Γιούνγκ: Το να γνωρίσεις τη δική σου σκοτεινή πλευρά είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις τη σκοτεινή πλευρά των άλλων.