– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Ζούμε στην εποχή της υποκρισίας και της εκμετάλλευσης προς προσωπικό όφελος. Κενοί άνθρωποι χωρίς φραγμούς, αξίες και αρετές, έτοιμοι να εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε ευκαιρία τους δοθεί, οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά τους, χειριστικοί και ελλείπεις, εκμεταλλεύονται καταστάσεις και ανθρώπους και μετά με περίσσιο θράσος δείχνουν με το δάχτυλο τον άλλον σαν φταίχτη, σαν παράλογο και θέλουν να βγουν και από πάνω.
Η συναναστροφή μαζί τους σε φτάνει στα όριά σου. Είναι παντού, στο χώρο εργασίας, στο φιλικό περιβάλλον, στην καθημερινή σου συναναστροφή, ακόμα και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Μετά μην αναρωτιέσαι για τις τάσεις φυγής και γιατί θέλουμε να πάρουμε τις ερήμους και τα βουνά!
Άλλοτε προσπαθούν να κρύψουν την απέχθεια, την εμπάθεια, την ζήλια με ψεύτικες κολακείες. Άλλοτε βγάζουν όλη την αλαζονεία και τη χολή που έχουν καλά φυλαγμένη μέσα τους.
Εμείς οι αψεγάδιαστοι, άσπιλοι, αμόλυντοι και οι σωστότεροι όλων. Ποτέ δεν φταίμε σε τίποτα, για όλα οι άλλοι φταίνε.
Ηρέμησε άνθρωπε! Συγκεντρώσου και έλα στα συγκαλά σου! Ούτε τέλειος είσαι ούτε άτρωτος. Μην κοιτάς και επικρίνεις τα ελαττώματα των άλλων, αλλά επικεντρώσου και δούλεψε τα δικά σου. Μην επιβαρύνεις τους άλλους, γιατί σε τελική ανάλυση ακόμα και όταν έχεις όλους τους άλλους σαν πιόνια σου, πάντα θα είσαι και εσύ το πιόνι κάποιου.
Και αν δεν τα καταφέρεις όλα αυτά απλά σώπαινε.
Γιατί όπως είπε και ο T.S. Eliot: Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι, είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι. Που σκύβουμε μαζί. Κεφάλια γεμάτα άχερο. Αλίμονο! (από το ποίημα “The Hollow Men”)