– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα λέει ο λαός πολύ σοφά και δεν μπορώ να αντισταθώ στην σκέψη πως γεννάμε γενιές κατεστραμμένων ενηλίκων.
Βγάζουμε όλα μας τα απωθημένα και τον εγωισμό, όλα μας τα παιδικά ή μη τραύματα με την δικαιολογία: “Και εμείς έτσι και χειρότερα μεγαλώσαμε και μια χαρά βγήκαμε” (ούτε καν βγήκατε μια χαρά!) Βγάζουμε όλο μας το μένος και γινόμαστε εκδικητικοί στο «έτερον ήμισυ» για να το τιμωρήσουμε, χωρίς καν να αντιλαμβανόμαστε τον αντίκτυπο που έχει κυρίως στα παιδιά μας όλο αυτό, παρά σε οποιονδήποτε άλλον.
Γιατί εννοείται εμείς τα κάνουμε όλα σωστά… για τα υπόλοιπα οι άλλοι φταίνε και τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τίποτα!
Ανατρέφουμε παιδιά μέσα σε μαλθακότητα που στο μέλλον θα είναι κενοί άβουλοι ενήλικες ή μικρούς “βασιλιάδες” που μπορούν να ποδοπατούν οποιονδήποτε χωρίς καμία συνέπεια, πόσο μάλλον αντίληψη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που τα μόνο που πρεσβεύει είναι αρρωστημένα πρότυπα, χαμένες παιδικότητες, μηδαμινή αντίληψη στις μάζες και κουλτούρα του τίποτα.
Κάθε φορά που τα συλλογίζομαι, σιγοτραγουδάω το τραγούδι του Σιδηρόπουλου: «Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί… υπάρχει ελπίδα!» και επικεντρώνομαι στο να προσπαθώ να γίνω η καλύτερη πλευρά του εαυτού μου για το μικρό μου, έτσι και αλλιώς δεν μπορώ να ελέγξω οποιονδήποτε άλλον εκτός από ότι εμένα… υπό τον φόβο και το άγχος ότι τα κάνω όλα λάθος.
Γιατί όπως είπε και ο Leonard Cohen: Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.
Με μια υποσημείωση που επισημαίνω πάντα στον εαυτό μου: Φρόντισε να είσαι το πιο δυνατό φως!