Δεν είναι ότι δεν μπορείς.
Την κοπιώδη πορεία του δρόμου της αυτογνωσίας είναι που δεν θέλεις να διαβείς. Γιατί ο νους σου, σου υποδεικνύει ότι θέλεις να εκμηδενίσεις μόνο τις επιπτώσεις των ελλείψεων και των ανεπαρκειών της ζωής σου, χωρίς να αλλάξεις εξολοκλήρου τον τρόπο που ζεις και κινείσαι, που είναι αποτέλεσμα αυτών των κενών και η αιτία σε κάθε δυσκολία σου. Θέλεις να συνεχίσεις να ζεις όπως ζεις, χωρίς όμως τις βασανιστικές συνέπειες.
Γι αυτό και αντιστέκεσαι στο καινούργιο μοντέλο που η κίνηση της ζωής σου φέρνει και η μία σύγκρουση ακολουθεί την άλλη.
Κι εσύ τη μια στιγμή υποχωρείς για λίγο κι έπειτα πεισμώνεις πάλι, ακόμη περισσότερο και λες ότι αυτή τη φορά θα το πετύχεις – το “καλά υπολογισμένο” – σχέδιό σου και η ψυχοσυναισθηματική σου κατάσταση γκρεμοτσακίζεται ξανά και ξανά και παραπαίεις.
Βλέπεις, έχεις κάνει το ίδιο σφάλμα με τους περισσότερους ανθρώπους, να εμπιστεύεσαι τόσο πολύ την διάνοιά σου.
Και σου ξεφεύγει ότι η οντότητα του νου σου, εκείνη που σου υποβάλει όλες αυτές τις “σοφές” λύσεις που ακολουθείς, είναι η ίδια οντότητα που δημιούργησε εξ’ αρχής το πρόβλημα.
Και αφού το δημιούργησε, τώρα προσπαθεί να το λύσει!
Η ίδια η αιτία της σύγχυσής σου υποκρίνεται τον σωτήρα σου!
Και όσο επαναλαμβάνεσαι,
αν δεν καταρρεύσεις,
θα χρειαστεί χρόνος πολύς,
τραχύς κι επώδυνος,
μέχρι να ξυπνήσει (αν ξυπνήσει)
η παγωμένη σου καρδιά,
ώστε να παρέμβει στα παιχνίδια του μυαλού σου, για να βάλει αρχή τάξης και ισορροπίας και φυσικής αρμονίας.
Εκτός αν απευθυνθείς στον Δημιουργό της και Μόνον Καρδιογνώστη και Καρδιοαφυπνιστή. Διότι μόνον η καρδιά σου μπορεί να ρυθμίσει δραστικά και αποτελεσματικά τον εγκέφαλό σου.
Μόνον η καρδιά γνωρίζει το πραγματικά καλό σου.
Η καρδιά δεν έχει τα φίλτρα του “εγώ”, των άπειρων πεποιθήσεων και απόψεων.
Ούτε κοιτάζει μέσα από το παρελθόν και τις συγκινησιακά φορτισμένες μνήμες του.
Είναι ταχύτερη και ισχυρότερη η νοημοσύνη της, από εκείνη του εγκεφάλου.
Η καρδιά κρύβει αινιγματικά και ανεκτίμητα μυστήρια, καθώς και την λύση σε κάθε πρόβλημα της ζωής.
Η καρδιά είναι η Θύρα απ’ όπου εισέρχεται ο Ποιμήν της Ζωής•
είναι η μάνδρα του Καλού Ποιμένα και μόνον εκείνη γνωρίζει την φωνή Του.
Η καρδιά είναι ο αγρός της αληθινής Αμπέλου με το γόνιμο έδαφος
και μόνον εκεί μπορεί να ευδοκιμήσει
ο σπόρος του Λόγου της Αληθείας.
Η καρδιά είναι ο Λύχνος του σώματος, ο Οφθαλμός.
Εάν είναι απλούς, όλο το σώμα σου θα είναι φωτεινό•
εάν δε πονηρός, όλο σου το σώμα μες στο σκότος.
Η καρδιά είναι η στενή η Πύλη
και η τεθλιμμένη οδός,
η απάγουσα εις την Ζωήν
και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.
Πράγματι, είναι ολίγοι οι ευρίσκοντες αυτήν την οδό,
ακόμη και ανάμεσα σε ανθρώπους του πνεύματος,
αφού ο πολιτισμός μας και δει η σύγχρονη εποχή,
παραπλανήθηκε κι εκτροχιάστηκε.
Θεοποίησε την σκέψη και την διανόηση,
την έθεσε επικεφαλής ακόμη και των πιο λεπτοφυών ανθρώπινων στοιχείων και συναισθημάτων.
Εξοστράκισε την αθωότητά της,
την ιερότητα και την ειρηνική δύναμή της, δηλητηριάζοντάς την και φυλακίζοντάς την στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους της διάνοιας και της σκέψης.
Τοιουτοτρόπως,
το Άγιον εδόθη τοις κυσοί
και τα μαργαριτάρια του εβλήθησαν έμπροσθεν των χοίρων…
