– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
“Άγιασθήτω τὸ ὄνομά σου.
Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου.
Γεννηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς.”
Τρεις προστακτικές κι ο Άναρχος Θεός, ο σαρκωμένος Λόγος σε πλήρη παρουσία, μέσα σε κυματισμένη ψυχή. Να καταδύεσαι σε βάθη απελπισίας, σε υπαρξιακό στροβιλισμό και να πιάνεσαι από ικεσία καρδιάς για να αφεθείς σε Πατρικά χέρια που σύμπαντα ορίζουν, ανάβουν και σβήνουν φως ημέρας, αρχιτεκτονούν και συνέχουν όλη την Πλάση για το πλάσμα Του.
Στάσου για λίγο από την ματαιότητα και ματαιοδοξία της ημέρας, που σαν καρνάβαλος πλουμίζει κούφιες, περαστικές εικόνες, λόγια πολλά κι α-νόητα, φτιασιδωμένες ζωές με ρηχότητα και make-up γκλαμουριάς που τον αέρα γεμίζει άρωμα φτηνό- στάσου σε κάθε λέξη αυτής (και κάθε) προσευχής.
Πρόφερε αργά τις λέξεις κλείνοντας ίσως τα μάτια για να τις κοινωνήσεις σε σώμα, πνεύμα και ψυχή. Νοιώσε τη σημασία και τη δύναμή τους- καμία τους δεν έχει άστοχη θέση. Φρουροί ακοίμητοι, υπασπιστές και προασπιστές Πίστεως του Βασιλέα των Όλων.
Έτσι είναι η προσευχή- βουτιά σε λέξεις που δονούν. Κι εκείνο που υπερκοσμεί την ωραιότητά τους είναι η ελληνική γλώσσα, το χρυσό άρμα τους. Πόση τιμή να εκφέρεται έτσι η κατά Θεόν Σοφία!
Τρεις προστακτικές να αποτυπώνονται με το σημείο του Σταυρού για κάθε έναν που από εδώ και από τώρα κάνει τη σημασία τους δική του περπατησιά.
“Αγιασθήτω- Ελθέτω- Γεννηθήτω”