– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Παρασκευή, λίαν απογευματινἠ, κολλημένη στη συμφόρηση της εθνικής οδού, στο κλείνον άστυ κι αναπολώντας για δισεκατομμυριοστή φορά την δική μου επί γης επαγγελία που κάποιοι εγκληματικώς και χυδαία φρόντισαν να μου στερήσουν. Καταπίνοντας υπομονή, καυσαέριο κι ασπρόμαυρο χρώμα, κοιτώ ουρανό μπλε για να μπω στη δική μου ταινία σε μια αμυντική απόδραση των γύρω μου τεκταινομένων.
Μουσική δυνατή με το μπάσο της στο τέρμα και λόγια- κάτι σα φωνές- μοὐ σπάνε το φιλμ. Δίπλα μου είναι αυτοκίνητο με νεαρό- μούσι προς το μακρύ, τατουάζ στο δεξί χέρι που μαύριζε το δέρμα του, ύφος τουλάχιστον αρπαγμένο, με τον ίδιο να δονείται στον ήχο του υποτιθέμενου τραγουδιού. Ρίχνω μια αντανακλαστική κλεφτή ματιά. Ανοίγω ελαφρώς το παράθυρο θέλοντας ν΄ακούσω τους στίχους… δε θα τους αναφέρω και δε χρειάζεται… δε με ενδιαφέρει το ηθικολογικόν της υπόθεσης. Ανήκω στη γενιά που τα ακούσματα της rock ή pop ήταν αυτό το κάτι που λέμε “εκ των ων ουκ ἀνευ”, μεγάλωσα, κατέφυγα, αγάπησα στίχους, μουσική κι εκτελεστές. Με λόγια που δήλωναν την αμφισβήτηση των εφήβων και νέων για θεσμούς, την απελπισία τους για προδομένες αγάπες, την προσπάθεια για εμβάθυνση κι απόδοση συναισθημάτων, τον κατακερματισμό ψυχής τε και σώματος. Ὁμως αυτό που άκουγα, ήταν μακράν του ανθρώπινου! Ασύλληπτες βρισιές που έφτιαχναν αυτοστιγμεί εικόνες που μόνο δαιμονικός νους θα μπορούσε να δομήσει, αλλά και να χαρεί. Η οργή που έσταζε από την όλη εικόνα ήταν το φυσικό απότοκο. Από την rap στην trap και τα μυαλά όχι απλώς στα κάγκελα, αλλά στα τελευταία τάρταρα πια, τόπος αποθέωσης κι εξύψωσης…
Είδα έναν νέο άνθρωπο να μη χωράει στο αυτοκίνητό του, στα ρούχα του, στον νού του τον ίδιο. Κοπανιόταν στο τιμόνι κι έδειχνε ότι ήθελε να φάει τον κόσμο όλο με μια χαψιά. “Άτιμη κενωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις”, θα έλεγε ο παλιός ο μόρτης, που στα δὐσκολα θα ανέβαζε και τα μάτια του στον ουρανό να κάνει και τον σταυρό του. Σίγουρα θα ένοιωθε ότι έτσι είναι αρεστὀς και πολύ μα πολύ επιτυχημένος επαναστάτης… τί αυτοκτονία!… Μόδα και φιλοσοφία μαζί που ακολουθούν ΑΚΡΙΤΑ χιλιάδες έφηβοι και νέοι που δε θέλουν καν να απογαλακτιστούν από την οικογένειά τους, θεωρώντας ότι η επανάσταση είναι αυτό που βρίζεις, γκρεμίζεις, χαλάς, χωρίς να είσαι κύριος του εαυτού σου, γνώστης ευθὐνης, υποχρεώσεων, δικαιωμάτων- κι όχι δικαιωματισμού. Αμέτρητα χέρια σε συναυλίες, πλήθος λουσμένο στο ομοιόμορφο, ισοπεδωτικό μαύρο- μέσα έξω, να επαναλαμβάνουν λόγια με φρενήρη λύσσα, γροθιά υψωμένη, ένα μικρό τανκ γραπωμένο στην παλάμη τους, έτοιμο να κάνει αλοιφή όλους και όλα που τους φταίνε. Κι οργή ωσάν αυγό έχιδνας να γεννοβολάει κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη… παγιδευμένη ματιά, νους και ψυχή σε μια επίθεση από τον εαυτό μας στον εαυτό μας, ενδόρρηξη της ίδιας μας της ύπαρξης.
Αναλογίστηκα αν αναζἠτησαν ποτέ τον Θεό σε μια αντίστιξη του δικού τους “θεού”, όπως κατασκευάζεται μέσα από ιδέες, οπαδικές θρησκείες, τοτἐμ τρέντι κουλτούρας, λάϊφστάϊλ ή υπερβατικο διαλογισμό- πόσο πιασάρικη έκφραση που ανάταση του εγώ θα φέρει, ε, και δε μπορεί κάπου εκεί η πολυπόθητη ισορροπία θα έρθει με πολλή δόση μοντερνιάς.
Κι αν αυτά τα άδεια χέρια ένα ταπεινό κερί άφηναν σε μανουάλι εκκλησιάς;;;;… ίσως της ψυχής το άχθος σε αρχή συνάντησης να φωτιζόταν.