– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
” Επειδή έλαβα αυτείνη την αδυναμία να σας βαρύνω με την αμάθειά μου σας λέγω, αν δεν τα διαβάσετε όλα, δεν έχει το δικαίωμα κανένας από τους αναγνώστες να φέρει γνώμη, ούτε υπέρ, ούτε κατά. Ότι είμαι αγράμματος και δε μπορώ να βαστήξω τακτική σειρά στα γραφόμενα..[…]
Αφού λοιπόν καταγίνηκα ένα δυό μήνες να μάθω ετούτα τα γράμματα οπού βλέπετε, εφαντάστηκα να γράψω τον βίον μου, όσα έπραξα εις την μικρή μου ηλικία και όσα εις την κοινωνίαν, όταν ήρθα σε ηλικία, και όσα δια την πατρίδα μου, οπού μπήκα εις της Εταιρείας το μυστήριον δια τον αγώνα της λευτεριάς μας και όσα είδα και ξέρω οπού ‘γίναν εις τον Αγώνα, και σε όσα κατά δύναμη συμμέθεξα κι εγώ κι έκαμα το χρέος μου, εκείνο οπού μπορούσα… ” [ Στρατηγού Μακρυγιάννη, “Απομνημονεύματα”, τ.Α’, ΕΣΤΙΑ ]
Λίγα χρόνια μετά την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστατης ένας δοξασμένος στρατηγός αποφασίζει να μάθει γράμματα για να μπορέσει να μιλήσει μέσω αυτών για το βίο του και τα δεινά, το δίκιο και το άδικο, το σεγκούνι και τη φουστανέλα που το αίμα των μαρτύρων “ως πορφύραν και βύσσον” έχουν για αιώνια οσμή, το μπαρούτι που συναντιέται με προσευχή και ιαχή.
Η ιδέα της λευτεριάς μορφοποιείται σε ψυχές και κορμιά που πρώτα και πάνω απ’όλα βάζουν την Πίστη και την Πατρίδα. Οι μάρτυρες κι οι αγωνιστές, της φύσης ξαφνιάσματα, δρουν καθ’ υπερβολή της ανθρώπινης ύπαρξής τους, όχι γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνθρωπους, αλλά γιατί τους έχουν εναποθέσει σε Εκείνον. Αποδοχή βέβαια που προσκρούει σε κάποιους σημερινούς που ως πολίτες αδυνατούν- κυρίως δε θέλουν- να κάνουν τέτοιες αναγνώσεις.
Το 1821 είναι μορφοποιητικό γιατί γέννησε ήρωες, μάρτυρες, Αγίους που πάλεψαν όχι μόνο για το παρόν τους, αλλά για το πριν τους και το μετά τους. Πόσο οσιακά σκεπτόντουσαν και έπρατταν! Αξιότεροι του παρελθόντος τους – έσπασαν 400 χρόνια σκλαβιάς- και αξιότατοι του μέλλοντος. Οι μακεδονικοί αγώνες και το έπος του ’40 υπήρξαν οι άξιοι κληρονόμοι. Εμείς όμως πώς θα (ξανα)γίνουμε άξιοι τέτοιας γιορτής; Η τιμή της ιστορικής αξιοπρέπειας είναι το θεμέλιο κάθε έθνους. Αντί αυτού ο μάχιμος ανθελληνισμός που εκβάλλει στο ξεπούλημα και στην αποδοχή της κλεψιάς, προτείνονται από μερίδα “ελλήνων” με περισσό θράσος και περηφάνεια. Σύνορα και πανάρχαιες αξίες συνθλίβονται κάτω από όρους και ιδεολογίες που προτάσσονται με τακτικισμούς και… μοντερνιές, ψέμα και χαλασμό, φωτιά κι αντάρα.
Μία μέρα αν ζούσαμε μέσα σ’εκείνη τη δοξασμένη φτώχια και στο μπαρούτι, αμφιβάλλω αν θα την αντέχαμε όλη. Τί να πούμε για αυτούς τους μάρτυρες-ήρωες! Ούτε μια τρίχα της κεφαλής τους δε φτάνουμε… ουρανοπολίτες από τη γέννησή τους. Για μια τέτοια λευτεριά ευαγγελίζεται η Παναγιά μας κι ο Λόγος σαρκώνεται.