– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Ταπεινή συγχώρεση,
εσύ που ψελλίζεσαι με τρεμάμενα χείλη και δακρυσμένα μάτια
από καρδιακό στοχασμό και έλεος προσευχής
-Έκσταση και Ύψωση ψυχής-
σε μονοπάτι Θεού τραβάς
εκεί που συνάντηση μυστική γίνεται
με θείο και ανθρώπινο
καθώς ακριβό δώρο προσφέρεσαι
σε όσους κοινό δρόμο τους έλαχε να διαβούν…
Η άφατη σοφία του εκκλησιαστικού κύκλου έχει σηματοδοτήσει τη σημερινή Κυριακή πριν την έναρξη του πνευματικού αγώνα της Σαρακοστής στον βασικό άξονα- προϋπόθεση αυτής της πορείας: τη συγχώρεση!
Όχι βέβαια την ασύνετη, επιδερμική εκφορά της για λόγους επίτευξης δικών μας στόχων- για να ξεμπερδεύουμε όπως λέγεται. Τη συν- χώριση – συνύπαρξη σε αγαπητικό, καθάριο παρόν επιζητούμε. Αυτή που έχει βγει ως ανάσα μέσα από δάκρυα, προσευχή, επίγνωση.
Γνωρίζει πολύ καλά τη λάμψη και την αυθεντικότητά της και ο προσφέρων και ο προσφερόμενος, όταν και οι δύο έχουν σημείο αναφοράς ο ένας τον άλλον- και μόνο τότε! Είναι εξομολόγηση, απόδοση κι αποτίμηση μέγιστης εσωτερικής κατάστασης, κατάθεση αναγνώρισης.
Και όπως κάθε δώρο, όταν προσφέρεται, πρέπει να τυγχάνει και ανάλογης εκτίμησης. Στον αντίποδα όμως, δυστυχώς, υπάρχει περίπτωση ο λαβών να το απομειώσει… με τον εγωϊσμό του, με σφαλισμένη καρδιά, κλειστά αυτιά και μάτια… να το θεωρήσει ήττα του ετέρου προσώπου και επικυριαρχία του ιδίου πάνω σε έδαφος πεδίου μάχης… ευκαιρία για τεστ και τσεκάρισμα σε διαγωνίσματα “δάσκαλου-μαθητή”… μόνο έτσι δεν είναι… γιατί η κοινή πορεία έχει τη μοναδική συνάρτηση “μαθητή-μαθητή”- και τα δύο μέλη μαθητεύουν, μάχονται- κι όχι αντιμάχονται!- παλεύουν-κι όχι αντιπαλεύουν- και γεύονται μαζί τους γλυκούς καρπούς αυτής της συνύπαρξης – συν-χώρησης.
Σκανάρετε λοιπόν τις συγχωρέσεις που έχουν ειπωθεί ή γραφτεί και κάνετε την ανάγνωση που τις πρέπουν σε αντιπαραβολή πορείας βίου και μοναδικότητας σχέσης μέσα στον χρόνο…αυτόν τον χρόνο που τρέχει και φεύγει τόσο γρήγορα μέσα από τον εγωϊσμό μας που τον θεωρούμε αδιαπέραστη πανοπλία…
Καλή, ταπεινή κι ακριβή συγχώρεση!