Από το χρυσό μήλο στην χρυσή πένα
– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Βυζάντιο: αυτοκρατορική αίθουσα. Ο Θεόφιλος βρίσκεται μπροστά σε αστροδιαλεγμένες νύφες στην επιλογή του για το ήμισυ του βασιλικού θρόνου. Κρατάει ένα χρυσό μήλο το οποίο και θα προσφέρει σε αυτήν που οι ματιές τους θα δεθούν συμπαντικά σε μια καθοριστική στιγμή. Ούτε κι ο ίδιος περίμενε την ταχύτητα που ξεπέρασε κάθε προσδοκία του όταν αντικρύζει εκείνη.
Η Κασσιανή, κόρη εκπάγλου καλλονής, απαστράπτει με την φωτισμένη, ακριβή μα και σεμνή αρχοντιά της. Χρειάστηκαν 6 λέξεις της για να φανεί και το υψηλό πνεύμα της, η λεβεντιά και το ήθος της. Έξι λέξεις ως ανταπάντηση στην προσφορά του χρυσού μήλου, που συνοδευόταν με τη φράση του Θεόφιλου :”εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα”…
-“Αλλά και εκ γυναικός ερρύη τα κρείττω”, αντηχεί η απάντησή της σαν σήμαντρο καμπάνας!…
Ο μεν εννοούσε την Εύα, η δε την Παναγία.
Ο θρόνος, η ιστορία και μιά αγάπη που δεν ενώθηκαν, μπροστά στο πείσμα του βασιλιά για την προχωρημένη σε όλα τα επίπεδα απάντηση της.
Η Οσία Κασσιανή, η μελωδός, η υμνογράφος, η γυναίκα που θα γινόταν βασίλισσα, προτάσσει την αλήθεια τής ψυχής και του πνεύματός της απέναντι στην υψηλότερη κοινωνική σύμβαση με την πνευματώδη αντίκρουσή της στο θέσφατο του λόγου του βασιλέα. Αποσύρεται σε μονή και αφιερώνει την αψεγάδιαστη ζωή της στην αγγελική υμνολογία και στην προσευχή.
Έξι λέξεις και ίσως τρία δευτερόλεπτα, αδαμάντινο σθένος και ύψος ψυχής την εκτροχιάζουν από το επίγειο βασίλειο για το ουράνιο…
Μεγάλη Τρίτη και το τροπάριο-σύμβολο της Κασσιανής ψάλλεται κατανυκτικά. Στο γονάτισμά μας αντηχούν οι δικές μας αστοχίες, οι δικές μας πτώσεις καθώς στο άκουσμά του παίζεται η δική μας ταινία. Με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή εμάς…