– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
«Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ»
Και ιδού ο Υιός του Θεού εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου. Ένα άκακο κι ακάματο γαϊδουράκι σε αντιδιαστολή με στρατιές αρμάτων που φέρουν το ανάλογο πρόσωπο και τη βαριά, πλην ανεμοσκορπισμένη, γήινη δόξα του, ζυγισμένη με χρυσό, ακόλουθους, δούλους, μουσικές. Το show πάντα στη θέση του, κίβδηλο νόμισμα υποταγής κι εκτίμησης. Το ονάριο και τα άρματα. Το απροειδοποίητο και το φτιαγμένο. Το αιώνιο και το επίγειο. Η ΖΩΗ και η ζωή. Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ κι ο τιτλούχος.
Η αρχή του τέλους μόλις ξεκινά. Όχι βέβαια αυτού του τέλους που οι περισσότεροι θα παρερμηνεύσουν. Η γραμμή του επίγειου και σωτήριου έργου του πατρός Του που έχει τροχιοδρομηθεί από τον Ευαγγελισμό θα κλείσει με μία επί του Σταυρού λέξη: τετέλεσται! (Το έργο! Όχι ο Ζωοδότης!) Ο τέλειος κύκλος που ξεκινά με το Λόγο και κλείνει στη Λέξη, αρχή και τέλος σε συνάντηση μοναδικού σημείου.
Η Αγία είσοδος στην Ιερουσαλήμ. Το πλήθος παραληρεί. Υποδέχεται τον Μεσσία με κλάδους βαΐων φοινίκων και ψαλμούς. Εικόνα που πολύ γρήγορα θα ανατραπεί. Και το “Ωσαννά” θα γίνει “Σταύρωσον”, το χέρι, γροθιά, ο ψαλμός, θανατική ετυμηγορία. Νομίζω ότι η ιστορία δεν έχει ξανασυναντήσει τέτοια έντονη διπολικότητα της ίδιας μάζας σε τόσο σύντομο διάστημα! Η αποτύπωση της χειραγώγησης της που οδηγεί στο “Dr Jekyll and Mr Hyde” προσωπείο της και ξεδιπλώνει μέσα στην Εβδομάδα των Παθών του Θεανθρώπου την περίπλοκη δυναμική της. Το ίδιο πλήθος, συνήγορος και πολιτική αγωγή, κλαδί και μαστίγωμα, υμνολογία και ήλος, παιάνας και ξιφολόγχη, ψαλμός κι ακάνθινο στεφάνι, χαρά και οργή… πού βρέθηκε τέτοια και τόσο πρόωρα γινομένη μανία; Κανένα ίχνος ηθικού κλονισμού στη σιγουριά του θυμικού.
Η εν ψαλμοίς και ύμνοις Είσοδος καταυγάζει την ταπεινότητα, μέσα στη λαμπρότητα και τη σημασία της. Γιατί ο Τιμώμενος είναι Ο Ταπεινός, Γιατί η απουσία της επίγειας δόξας είναι η αύρα της άρνησης που σημαίνεται χωρίς να εμπλέκεται σε χαμένα λόγια και σοφιστικές αναλύσεις. Και το πλήθος το εκλαμβάνει. Το κήρυγμα κι η διδασκαλία του ΧΡΙΣΤΟΥ ελκύει ελεύθερα, όχι ορθολογικά, αλλά καρδιακά, σαν το πλησίασμά Του. Όπως με την καρδιά κι όχι τη λογική μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε. Η δυσκολία της απλότητας υποθέτω: πόσοι έχουμε καθαρή την καρδιά; Εδώ απαντούμε τη στάση του πλήθους στην αγία Είσοδο. Η μεταστροφή στον αντίποδά της φέρει τα εντελώς αντίθετα. Η τότε πολιτική εξουσία αποφασίζει να παρέμβει. Η τρέλα κι η εμμονή της στην επίγεια δόξα, νεκρώνει τους αισθητήρες της νοημοσύνης, τυφλώνει τα μάτια της καρδιάς και της ψυχής. Οδηγεί σε ακαριαία λανθασμένη ανάγνωση, επιφέρει συσκότιση, σύγχυση, γρήγορη επίθεση με αμετάκλητη απόφαση ξεπαστρέματος. Το πλήθος τώρα ταυτίζεται με αυτό..
Ας κρατήσουμε τα Ωσαννά… εμείς που ξέρουμε την πορεία. Και ας κάνουμε και μία αναγωγή στον εαυτό μας. Κάθε γεγονός μέσα στον εκκλησιαστικό χωροχρόνο είναι και μια θαυμάσια προτύπωση για τη δική μας τροχιά. Στην περίπτωση της διπολικότητας ανεβάζουμε και αποκαθηλώνουμε ακόμα και τον άνθρωπό μας -πόσο μάλλον τον συνάνθρωπό μας- σε χρόνο dt χωρίς καν δικαστήριο…
Υ.Γ. και μία υπενθύμιση: Kυριακή των Βαΐων του 1826 γίνεται η μεγάλη και οσιομαρτυρική Έξοδος του Μεσολογγίου. Γιατί ο ιερός αγώνας ήταν πάντα συνυφασμένος με την Πίστη μας. Αιωνία τους η Μνήμη!