– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Ας δικάσουμε λοιπόν όλοι τον Χρόνο! Ας τ’ακούσει για τα καλά (άλλη) μια φορά. Και τα ρέστα να του ζητήσουμε! Εν αρχή για την τυραννική επικυριαρχία του στην Ιστορία και στους Καιρούς- καιρούς αναγκεμένους, πονεμένους και πικρούς… άνιση μάχη θαρρώ, χαμένη… τί να σου κάνουν κι η Ιστορία κι οι Καιροί… σκυφτοί υποτακτικοί του πάντα… κι όπως φαίνεται εδώ επανάσταση δε σηκώνει. Ή μήπως κι οι τρεις τους είναι μία υποχθόνια συμμαχία ενάντια στο ΟΝ, στην ύπαρξη,που σ’ανθό γεννιέται και στη ρίζα του ξαπλώνει;
Δαμάζεται ο χρόνος- όντας ο ίδιος δαμαστής; Πανδαμάτωρ στην πλάση όλη- ναι!… αφού πρώτα έχει κλέψει, στέκεται σαν αντι-ηχώ στην απώλεια και στη θλίψη της κλεψιάς! Αυτός φταίει: αυτός εμπεριέχει, άρα εξουσιάζει, τη στιγμή που μας στερεί κάποιον, κάτι. Τι αντίσταση να προτάξεις εδώ;
Kατεβαίνω σκαλί. Κάποιοι νομίζουν ότι τα χουν καλά μαζί του ή μάλλον είναι αυτός καλός μαζί τους. Σωστό, δεν αντιλέγω. Εξάλλου ο καθένας ράβει το δικό του κουστούμι πάνω στο χρόνο. Τον διαχειρίζεται ή τον δυσ-χειρίζεται, τού είναι επαρκής ή ανεπαρκής, τον κυνηγάει ή τους κυνηγάει. Όλα συμβαίνουν. Και το τελευταίο, για όσους απορούν συμβαίνει στη νιότη μας και στο μετέπειτα αυτής: όταν είμαστε νέοι μας κυνηγάει, του βγάζουμε γλώσσα καθώς απομακρυνόμαστε από τις συμβάσεις του ( γάμος, ανάληψη ευθυνών κι ό,τι «αρχειοθετεί» ο καθένας μας ως σύμβαση ) που τις πετάμε σαν τα στενά παπούτσια. Τί κάνουμε λάθος και τί σωστά εκβάλλει στον κατοπινό χρόνο. Εξάλλου, κάθε απόφαση υπάγεται στις περιστάσεις και συνθήκες του εκάστοτε χρονικού διαστήματος . Πάει κι αυτό λοιπόν…
Και τώρα έρχεται “το ολίγον του χρόνου”, όπως το αποκαλώ. Ο ποσοστιαίος, μετρήσιμος χρόνος, που δε μας φτάνει, που γλιστρά, που πετάει, που σκορπάμε ή χάνουμε. Ο Marcel Proust, στο επτάτομο, αχανές μυθιστόρημά του “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο”, έρχεται με τον τίτλο του στον 7ο τόμο του, “Le Temps retrouve” (ο ανακτημένος χρόνος) , να μας δώσει ελπίδα ανάκτησης (?). Μη βιαστείτε να τον πιστέψετε. Ο μυθιστορηματικός χρόνος κινείται σε παράλληλα και πολλαπλά επίπεδα μνήμης, πραγματικότητας/-ων, καθώς παίζει με το ασυνείδητο και το μυαλό μεταφέρεται σε άλλες διαστάσεις. Άπιαστο κι εδώ…
…όλα αυτά σκεφτόμουν (πάλι) καθώς για άλλη μία φορά δε μου έφτασε ο χρόνος και τα λόγια μίας φίλης πάνω στο θέμα : “δε μπορεί!! κάτι δεν κάνεις καλά!!” μου τρυπούσαν το στομάχι με το ενοχικό τους κατακάθι. Αντίκριζα τώρα την Εκκλησία της ενορίας μου. Σαν ταπεινός κι ακούρσευτος πύργος ορθωνόταν μπροστά μου. Εισήλθα, άναψα κερί, προσκύνησα, κάθισα, άφησα βλέμμα, νου και ψυχή στις Εικόνες, στις Αγιογραφίες, στα καντήλια και στη φλόγα τους. Και τότε… αυτό το αντάμωμα ανέτρεψε τη συνθηκολόγηση του (γνώριμου) χρόνου. Ο χρόνος έπαψε να σκηνοθετεί τις μάχες. Και μια βεβαίωση με διαπέρασε:Ο ΑΧΡΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ! Ο Άχρονος Χρόνος της του ΧΡΙΣΤΟΥ Βασιλείας, η επαγγελία της αιωνιότητας. Άλλη μία συνάντηση ξεκινούσε. Με ραντεβού θεϊκής παρέμβασης. Με τον παράλληλο εκκλησιαστικό χρόνο,που σαν ταινία εξελισσόταν στο σινεμά των ματιών μου, καθώς οι Αγιογραφίες καταμαρτυρούσαν τα γεγονότα της Θείας Πορείας στον τέλειο Γραμμικό τους χρόνο, και τα πρόσωπα των Αγίων συνοδοιπορούσαν, βίωνα την τελειότητα του χρόνου. Γιατί νοηματοδοτούσε την ανθρώπινη ύπαρξη και αγώνα. Και τα λόγια αυτά αντήχησαν σα σήμαντρα εντός μου:
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς»