– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
“…Oἱ Ἕλληνες σοφοὶ ἐν ὅλῳ καὶ ἐν μέρει ὑπῆρξαν διδάσκαλοι τῆς ἀληθείας, ὅτι ταύτης ἐγένοντο ἐρασταὶ καὶ ταύτην ἐπεζήτησαν, καὶ ὅτι ὁ ἔρως τῆς γνώσεως τῆς ἀληθείας ἦν ὁ πρὸς τὴν ἀληθῆ φιλοσοφίαν αὐτοὺς ἄγων· οὗτος ἤγαγε κατὰ μικρὸν τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος πρὸς τὴν εὐκρινεστέραν γνῶσιν τῆς ἀληθείας καὶ τελευταῖον πρὸς τὴν ἀποκαλυφθεῖσαν ἀλήθειαν. Ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ἐγένετο τῇ Ἑλληνικῇ φυλῇ παιδαγωγὸς πρὸς κατανόησιν τῆς ἀποκαλυφθείσης ἀληθείας. Ὁ ἔρως πρὸς τὴν φιλοσοφίαν ἐγένετο ἔρως πρὸς τὸν χριστιανισμόν, καὶ ἡ φιλοσοφία ἀπέβη πίστις εἰς Χριστόν…”
Ἐν Ἀθήναις τῇ 17 Ἰουνίου 1896
Ὁ Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
(Ἅγιος Νεκτάριος: O κοσμοϊστορικὸς ῥόλος τῶν Ἑλλήνων, ἰδίως ἐν σχέσει μὲ τὴν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου)
Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια από τότε που επί τη ονομαστική μου εορτή ο αγαπημένος συνάδελφος Ι.Κ., ο οποίος διακρίνεται για τις πλείστες πνευματικές κ ψυχικές αρετές του, εμφορούμενος από το χάρισμα της ιδιαίτερης και ουσιαστικής ευχής, μου ευχήθηκε με λακωνική χαρακτηριστικότητα : “ να έχεις το γνώρισμα του Αγίου σου του οποίου φέρεις το όνομά του: υπομονή! Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΑΡΡΟΣ ! Κι εσύ είσαι θαρραλέα!..” Προς στιγμήν σάστισα, ίσως και να κοκάλωσα και σίγουρα φοβήθηκα- τι πρόρρηση ήταν αυτή τέτοια μέρα! Ξαφνικά μπροστά μου ένοιωσα να εκτυλίσσεται σκηνή αρχαίας τραγωδίας με εμένα ανυποψίαστη πρωταγωνίστρια στο σκαλοπάτι της συνάντησής μου με τη μάντισσα μοίρα. Και για να συντομεύω τη συνέχεια, ικανοποιώντας ίσως την περιέργεια του αναγνώστη, ο ξεχωριστός Ι.Κ. είχε δίκιο. Ύστερα από 40 μέρες ξεκίνησε το ταξίδι μου σε μια νέα ζωή που έχριζε νέας θεώρησης υπό το φως δυσκολιών, απωλειών και επαναπροσδιορισμού Πίστης, μα κυρίως νοηματοδότησης της υπομονής.
Τί αλήθεια κρύβει αυτή η εξίσωση! Είναι γνώρισμα και χάρισμα της πνευματικής ζωής. Χρειάζεται αγώνα καθημερινό σε διάφορα “αθλήματα” που αν το αφήσεις, θα γεμίσεις με περίσσια κιλά πανικού, αγωνίας, θολούρας κι αποπροσανατολισμού. Ακυβέρνητη ψυχή θα τσακίζεται σε μυτερά βράχια κάθε φορά που οι ανθρώπινες προσδοκίες της θα χτυπούν σε καταστάσεις που δε μπορεί να ελέγξει ή η ίδια δεν έχει διαλέξει την πραγματικότητά τους. Ο στίβος της πνευματικής ζωής, της Εκκλησίας είναι ο χώρος για το αγώνισμά της. Εκεί θα κερδίσεις, εκεί και δε θα κόψεις πρώτος το νήμα κάποιες φορές, θα είσαι πάντα όμως μέσα στο χώρο της υπερβατικής ελπίδας. Θαρρώ ότι στην υπομονή υπάρχει και η ταπείνωση, αφού έτσι μαθαίνεις να χαμηλώνεις και να αποδέχεσαι ότι δεν είσαι ο βασιλιάς του κόσμου σου.
Σιγά σιγά πετάς και κάθετι που το θεωρούσες απαραίτητο και δεν ήταν παρά ένα περιττό στολίδι στις ψεύτικες ώρες μιας ισχνής υπόσχεσης που τώρα πια τη θωρείς να γκρεμίζεται με γδούπο μπροστά σου. Και τα σχέδια που είχες κάνει καθώς έτρεχαν ιλιγγιωδώς σε ευθύ δρόμο, στροφή κλειστή τους βρέθηκε και στο γκρεμό κατέληξαν- δεν ήταν στο χέρι σου. Κι αυτά δεδομένα θα τα θεώρησες, όμως να, ο Θεός ορίζει τα πάντα. Εσύ είσαι εδώ για να πολεμάς και να προχωράς με το “Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.
Ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιός μου, ο προστάτης και βοηθός μου, δίδαξε με την υπομονή, την ταπείνωση και τη συγχώρεσή του. Και στάθηκα ειδικά στην υπομονή ως μια καταγραφή προσωπικής μαρτυρίας που μου άλλαξε τη ζωή σε όλα τα επίπεδα. Η γνωριμία της εννοώ, γιατί μαθήτρια στα προκαταρκτικά τμηματάκια είμαι (και μάλλον θα παραμείνω). Μίλησα για αυτή ως ελαχιστότατο αφιέρωμα για την ημέρα κι ως καταγραφή μιας εσωτερικής ποίησής μου που θεωρώ ότι είναι το δώρο του Αγίου μου. Ενός Αγίου που αγάπησε τη γνώση και τη μάθηση- έχει αφήσει τεράστιο συγγραφικό έργο θεολογικής φιλοσοφίας – συκοφαντήθηκε χυδαία, έζησε σε απόλυτη ένδεια, έχτισε, σκάλισε το χώμα, καθάρισε τουαλέτες (όταν στη Ριζάρειο αρρώστησε ο επιστάτης) προστάτεψε, καθοδήγησε, κάπνισε ( ω, ναι! ), δίδαξε σε σχολεία, εξομολόγησε, μετέλαβε, συνομίλησε με τον αγαπημένο φίλο του Άγιο Μηνά, συγχώρεσε, αγίασε και θαυματουργεί αδιαλείπτως, προσφέροντας ευωδία Παραδείσου. Από εδώ και στο διηνεκές…
Είθε να έχουμε τις πρεσβείες του ! Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!
Υ.Γ. Το εισαγωγικό κείμενο είναι ένα μικρό απόσπασμα σχετικά με τη θεώρηση του χριστιανισμού ως συνέχιση του αρχαίου ελληνικού κόσμου, αφού ο τελευταίος είναι η προετοιμασία για τον επερχόμενο.