Ήταν η σειρά της Λυδίας να επισκεφτεί τη χώρα του ερημίτη. Την οδηγούσα εγώ, το είχε ζητήσει εκείνη.
Χρειάστηκε να ταξιδέψει από τον λατρεμένο της τον τόπο για να βρεθεί για λίγο εδώ. Ένα λιτό σακίδιο είχε όσα χρειαζόταν, το οποίο και προσφέρθηκα να κουβαλήσω εγώ. Μία ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, φωτογραφίες πάμπολλες εκτυπωμένες στο χαρτί, ένα τετράδιο χοντρό γεμάτο σημειώσεις κι ένα βιβλίο μέσα, όπου μιλούσε για Θεό.
Κάπου τότε ήτανε, σε μονοπάτι αμμώδες και κατηφορικό, στον ήλιο του μεσημεριού από κάτω, όπου την τράβηξα αυθόρμητα και μια φωτογραφία. Πρόκειται φυσικά, για τη φωτογραφία αυτή που έχω επισυνάψει.
20 χρόνια αναζητούσε η Λυδία για να βρει μια αλήθεια να απελευθερωθεί, θα έλεγε λίγο αργότερα στον ίδιο τον ερημίτη, απλώνοντας παράλληλα πλήθος από φωτογραφίες. 20 χρόνια μελετώντας αρχαία φιλοσοφία, ψυχολογία σύγχρονη σε όλες τις πτυχές της και φυσικά πολύχρονη ενασχόληση με ανατολικές θρησκείες.
20 χρόνια υπομονής και τότε… ένας συσκοτισμός χρειάστηκε, αργότερα μια λάμψη η οποία πέρασε στην ψυχή, ενός Αγίου η συμβολή και τελικώς δύο λεπτά χρειάστηκαν ώστε να καταφέρει εκείνο που προσπαθούσε χρόνια.
“ Τώρα πια, έχεις να ζεις παρέα με αυτό. Το βρίσκεις και το χάνεις. Πότε με γη, πότε με ουρανό” τον άκουσα εκείνον να της λέει.
Μιλήσανε για θέματα πολλά και τέλος την παρακάλεσε να μας θυμάται που και που και να μας στέλνει σκέψεις της και μια φωτογραφία.
Μετά η Λυδία έφυγε, περάσανε και μέρες, ώσπου στα εισερχόμενα μου έφτασε ένα μήνυμα από τον τόπο εκείνο…
– Κείμενο – φωτογραφία: Λυδία –
Το να προχωράς αργά στην πνευματική ζωή, δε σημαίνει πάντα οκνηρία. Ίσως δεν είσαι έτοιμος να αντιληφθείς κάτι παραπάνω απ’ όσα ήδη ξέρεις…Κάνε υπομονή και συνέχισε ακάθεκτος. Άλλωστε και κάποιος Άλλος κάνει υπομονή και σε περιμένει…