– Κείμενο – φωτογραφία: Λυδία –
Κάποτε δεν ήλπιζα σε τίποτα, σε κανέναν. Βίωνα μοναξιά, συχνά κι απόγνωση. Μόνη, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Από που να πάρω δύναμη; Απ’ τον τιποτένιο εαυτό μου;
Και δόξα το Θεό! Ήρθε η μέρα που γεννήθηκε η ελπίδα μέσα μου, η προσμονή, η αληθινή συντροφιά. Κι από τότε ένα φως λάμπει κάθε πρωί στο παραθύρι μου και μένει εκεί μπροστά μου πάντα. Να το βλέπω, να το ακολουθώ και να βρίσκω νόημα. Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες την ελπίδα και καταλαβαίνω πια τα λόγια του Αντουάν ντε Σαιν – Εξυπερύ: αυτό που κάνει την έρημο όμορφη, είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι!