Μου μπήκε στο νου να φύγω στην έρημο, μόνος μόνω Θεώ. Ανιδιοτελώς. Χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς εγωισμό, χωρίς κενοδοξία, χωρίς, χωρίς, χωρίς… Το πιστεύετε; Από κει μου γεννήθηκε το ανιδιοτελές. Το ακραιφνές, το τέλειο επέτυχαν μερικοί ασκηταί που χάθηκαν μες στην έρημο. Δεν επεδίωκαν ούτε κόσμο ούτε τίποτα, τίποτα, τίποτα… Ανελύοντο σε δάκρυα προς τον Θεό και προσηύχοντο όλοι για την Εκκλησία. Ολοι εκόπτοντο πρώτα για τον κόσμο και την Εκκλησία και μετά για τον εαυτό τους.
