Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε δηλώσει την 1-9-1992 ότι «η Ορθοδοξία, παρά τις σημερινές δυσκολίες, θα είναι η Εκκλησία της τρίτης χιλιετίας», εμπεδώνοντας μέσα μας την πίστη στη διαχρονικότητα της ανατολικής μας παράδοσης, αυτής που μας διακρίνει εμάς τους Ελληνες, αλλά και μας στεφανώνει ιστορικά. Την ίδια εκτίμηση για την πίστη μας έκανε προ ετών και ο Steven Runciman, τονίζοντας ότι μετά από 50 χρόνια στο ιστορικό προσκήνιο θα υπάρχει μόνο η Ορθοδοξία. Οι εκτιμήσεις αυτές είναι προφητικές και μη αναλώσιμες. Η «τεχνοκρατική» και «οικονομική» και «συντεχνιακή» και «μαζική» εποχή μας, όπου ο απλός άνθρωπος κινδυνεύει άμεσα να παύσει να είναι μια ανεπανάληπτη αξία, και να μετατραπεί σε έναν κωδικό αριθμό, καλεί όλους μας σε επαγρύπνηση για να περισώσουμε το πρόσωπό μας και να το γλιτώσουμε από τις αναπόφευκτες παρενέργειες των συστημάτων που διαφεντεύουν τη ζωή μας. Ο «μαζάνθρωπος» εκφράζεται με μια τυποποιημένη μορφή. Από το ντύσιμο μέχρι το φαγητό και από την κοινωνική συμπεριφορά μέχρι την ηθική τοποθέτηση κώδικες σχεδόν ομοιόμορφοι αρχίζουν να διέπουν τον τρόπο σκέψεως και δράσεως των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ο άνθρωπος χωρίς σύνορα, ο κοσμοπολίτης, κολακεύεται να πιστεύει πως ανήκει στην προοδευτική παράταξη. Κατ’ αλήθειαν ανήκει στην ανεστιότητα των βαρβάρων, στις φανφάρες των συνθημάτων, στους χαμένους ορίζοντες. Ο άλλος, αυτός που έχει θρησκεία και πατρίδα και οικογένεια και αξίες, αυτός χρειάζεται σήμερα στο Γένος. Και η Ορθοδοξία αυτόν τον τύπο διαπλάθει και στηρίζει. Τον άνθρωπο με αυτοσυνειδησία και ταυτότητα. Οι καιροί επιβάλλουν ένα ευρύτερο άνοιγμα της Εκκλησίας προς τον κόσμο με όραμα και ελπίδα. Το οικουμενικό και ταυτόχρονα το ελληνορθόδοξο όραμα. Χάριτι Θεού η Ορθοδοξία στη νέα χιλιετία θα είναι η διέξοδος και στα αδιέξοδα του δυτικού ανθρώπου. Και τότε η Νέα Τάξη πραγμάτων δεν θα μπορεί να προωθήσει τις ψευδοπνευματικές καταστάσεις και τις απάνθρωπες επιλογές της. Σε όποιον το αρνείται, ας του προτάξουμε τους στίχους του ποιητή: «Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες ο κούφος Ιουλιανός είπεν: “Ανέγνων, έγνων, κατέγνων”. Τάχατες μας εκμηδένισε με το “κατέγνων” του… Τέτοιες εξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ’ εμάς τους Χριστιανούς. “Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως. Ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως” απαντήσαμεν αμέσως.
Απόσπασμα από κείμενο του Αρχιεπισκόπου στην εφημερίδα «To Βήμα», Κυριακή 16 Μαρτίου 1997