– Κείμενο: ερημίτης –
40 ημέρες στην έρημο κι ο Ιησούς πειράζεται από τον σατανά, αποπειράται να Τον καθυποτάξει με τρεις μεγάλους πειρασμούς που στους οποίους ο άνθρωπος, σ’ αυτή την εποχή όσο ποτέ ξανά, έχει διολισθήσει.
Η τυπικότητα της περιόδου αυτής, στις μέρες μας, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της τόσο χτυπητά αδύναμης για να χωρέσει την όποια υποψία πνευματικότητας, μας καταμαρτυρά και μας βροντοφωνάζει -ακόμη και σημειολογικά- πως συμφωνητικό μία νύχτα με τον άσχημο, στην έρημο, ακουσίως έχουμε υπογράψει.
Τρεις πειρασμοί και ένα σύστημα ολόγυρα, ποντάρει ακριβώς επάνω σε αυτούς, εκμαιεύοντας, διογκώνοντας έτσι την ήδη φυσική λαχτάρα του ανθρώπου για ένα χυδαίο αλισβερίσι.
“Τότε ὁ Ἰησοῦς ἀνήχθη εἰς τὴν ἔρημον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος πειρασθῆναι ὑπὸ τοῦ διαβόλου”
(Ματθ. 4,1)
Η προτροπή να μετατρέψει Εκείνος τις πέτρες σε ψωμί. Έπειτα πέρα απ’ την έρημο μαζί Του πάνω στην κορυφή απ’ τον Ναό της Ιερουσαλήμ όταν και Του ζητάει να πέσει κι οι άγγελοι να Τον σώσουν και τέλος η υπόσχεση για αμύθητα Βασίλεια άμα τον προσκυνήσει. Εν συντομία, έτσι έχει η ιστορία αλλά και η ιστορία του κόσμου μας ιδίως στη σύγχρονη εποχή και ο πρώτος πειρασμός που επάνω του επενδύει ο πολιτικός κόσμος είναι ακριβώς αυτές οι πέτρες που μεταβάλλονται σε ψωμιά.
“Πας στον κόσμο με αδειανά χέρια και με μιαν υπόσχεση ελευθερίας, που οι άνθρωποι, με την ηλιθιότητά τους και με την έμφυτη διαφθορά τους δεν μπορούν ούτε καν να την κατανοήσουν, που την φοβούνται γιατί τίποτε και ποτέ δεν υπήρξε για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία πιο αφόρητο από την ελευθερία! Ενώ βλέπεις αυτές τις πέτρες σε τούτη τη γυμνή πυρακτωμένη έρημο; Κάντες ψωμιά και η ανθρωπότητα θα τρέξει πίσω Σου σαν κοπάδι, γεμάτη ευγνωμοσύνη και υπακοή…” μας λέει ο Φιοντορ Ντοστογιέφσκι στους “Αδελφούς Καραμαζώφ” και τελικώς γύρω ακριβώς από αυτά τα αχνιστά καρβέλια, έχουν στηθεί προεκλογικές εκστρατείες, “στόχοι ορόσημα”, κριτήρια επιτυχίας, κουπόνια, καλάθια της νοικοκυράς και δείχνει τόσο παράταιρο για έναν υποψήφιο πρωθυπουργό το να υποσχεθεί και να θέσει ως προεκλογικό στόχο πνευματικότητα, πολιτισμό και καλλιέργεια, όσο αντίστοιχα παράταιρο θα ήταν τα ΜΜΕ να πάψουν να προωθούν αυτή την φιληδονία, ακόμη και αν πρόκειται για ένα απλούστατο διαφημιστικό σποτ π.χ. για κάποιον αφρό ξυρίσματος.
Η ιστορία του ψωμιού που γίνεται παντεσπάνι και αν τα life style περιοδικά των ’90’s σημάδευαν στον πυρήνα την ματαιοδοξίας, σήμερα, πέρα απ’το διαδίκτυο, το θέατρο των social που σε παρακινούν να ενσαρκώσεις ρόλο, είναι ακόμη και αυτή η εξαθλιωμένη για παράδειγμα, εκείνη η -ας πούμε- μουσική που ακούγεται ευρέως απ’ τους νέους με στίχους αποθεωτικούς στο τίποτα και η φιλοδοξία πορεύεται θλιμμένη και μονάχη.
Ο δικαιωματισμός, η ηθική της επιβολής, το αρσενικό που γίνεται θηλυκό -ή τουλάχιστον έτσι πιστεύεται- και κάτω από την στέγη του Ναού της Ιερουσαλήμ άγγελοι απ’ την ανοησία μας να τρέχουν, να μας σώζουν.
Στον δεύτερο πειρασμό, κάτω από την στέγη του Ναού -σε ζωντανή μετάδοση- άνθρωποι που πρόσκαιρα ίπτανται, πριν τελικά η ίδια η βαρύτητα τους επιτρέψει απλά να σκάσουν κάτω. Οι άγγελοι πια δεν σώζουν.
Κοινός παρονομαστής σε όλα τα παραπάνω, η ελλειμματική παιδεία, τούβλα μαζί που χτίζονται φτιάχνοντας ένα τείχος. Μεγάλα λογοτεχνικά κείμενα, μεγάλες αξίες, όλα παραμερίζονται, αφήνοντας χώρο σε έναν απλό επαγγελματικό προσανατολισμό, με γνώμονα τον πιο υψηλό μισθό μέσα στις τάξεις, πέρα από αυτές και τούβλα μαζί που χτίζονται περικλείοντας έναν κόσμο ήδη διεφθαρμένο.
Όλα όσα τώρα, πλασάρονται απ’ το σύστημα, καθώς και ότι αποσιωπάται, όπως καλά φαντάζεστε έχουν αιτία το κέρδος.
“Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά”
(Ματθ. 6,24) και είναι απίστευτο το πόσοι πολλοί, στον Μαμωνά ‘γίνανε υπάλληλοί του.
Η life style που ξεψυχάει, η εξουσία χωρίς πνευματική ουσία και αυτή η πλύση εγκεφάλου με ένα θολό νερό παρμένο από βούρκο.
Καταμεσής στην έρημο με χέρια απλωμένα, ποιος είναι αυτός ο επίδοξος ο αναμορφωτής σου, ο μέντορας, ο ηγέτης σ’ ένα ολάκερο φαύλο σύστημα όπου δεν παγιδεύτηκε στην ηδονή, στη φήμη και στο χρήμα, όπου δεν βρίσκεται πεσμένος επάνω σε κάποιο από αυτά αν όχι και στα τρία;
Και ο ήλιος της Σαρακοστής πιάνει και βασιλεύει, αφήνει πίσω του, στον ασκητή, μια ημέρα καθ’όλα ένοχη. Και μια τεράστια έρημο που πιάνει και παγώνει.
“Αυτός ονομάζεται δελεαστής και πατέρας του ψεύδους, διότι με τους πειρασμούς και με τις απατηλές παγίδες μας τραβάει στην αμαρτία. Ο σατανάς πιέζει μόνο τη θέλησή μας, υποδαυλίζει τα πάθη και τις σωματικές και ψυχικές ορμές της φύσεώς μας, δημιουργεί ευκαιρίες προς την αμαρτία, μας θυμίζει πάντοτε τις πτώσεις μας, όμως δεν του επιτρέπεται και δεν έχει άδεια από τον Θεό να μας εξαναγκάζει στην αμαρτία, διότι τότε εμείς δεν θα είχαμε καμία ενοχή, και κανείς δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τις παγίδες του. Αν όμως ο άνθρωπος ασθενεί με την θέλησή του, αν γλυκαίνεται με τα δολώματα του διαβόλου και αποδέχεται την αμαρτία, τότε δεν φταίει ο διάβολος, αλλά ο άνθρωπος”. (Γέροντας Κλεόπας Ηλίε)