– Κείμενο: ερημίτης –
Καταρχάς, θερμά συγχαρητήρια! Κατάφερες να εκπροσωπήσεις επάξια την πατρίδα σου, υπερβαίνοντας τον εαυτό σου, συχνά αγωνιζόμενος υπό ένα καθεστώς ελλείψεως υποδομών και απουσίας κράτους.
Αυτό το κομμάτι μέταλλο που κέρδισες και φόρεσες στο στήθος, οφείλεις να καταστεί ωφέλιμο και για τον ψυχισμό σου, έπειτα από την Τελετή της Λήξης. Πλούσιος σε χρήμα δεν πρόκειται να γίνεις, μα αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Απλά τώρα η νίκη σου θα σου εξασφαλίσει πόρους και κάποια εισοδήματα ώστε να ζήσεις την οικογένειά σου αξιοπρεπώς.
Διάσημος, τρόπον τινά θα γίνεις. Στους αρχαίους αγώνες, ξέρουμε, οι αθλητές μοχθούσαν για τη δόξα. Αυτό -σε αντίθεση με όσα λέγονται- δεν είναι απαραίτητα καλό. Βλέπεις, ξέρω πολλούς που θα έκαναν τα πάντα έστω και για ένα έτος φήμης. Λέγεται “ματαιοδοξία”.
Το γεγονός όμως πως βρίσκεσαι πάνω απ’ το μέσο όρο ήδη, ανάμεσα σε νέους ανθρώπους όπου δεν έμαθαν να μοχθούν, όπου βαριούνται καν να προσπαθούν, όπου δεν έχουνε οράματα, δραστηριότητες υγιείς και όπου εν τέλει περιφέρονται με μια σβησμένη φλόγα, για εσένα, είναι από μόνο του αρκετό. Όμως τώρα η φήμη σου ας ξύσει και τον άνθρωπο πίσω απ’ τον αθλητή.
Υπάρχουν και παραδείγματα παλαιών Ολυμπιονικών που έθιξαν με τόλμη κοινωνικά ζητήματα και της δικής τους εποχής, που είχανε λόγο αιχμηρό και το πληρώσανε αυτό.
Θα ‘ναι όμως από τα πιο όμορφα έξοδα της ζωής σου, αν σου προκύψει αυτό. Σε κάνει υγιές πρότυπο, φίλο δικό σου, του Θεού.
Εξάλλου είσαι Ολυμπιονίκης, δεν βγήκες από reality, ούτε από κάποιο πάνελ που αναμασάει “λόγο πολιτικά ορθό”. Είθε να γκρεμιστεί εξαιτίας σου λοιπόν, όπως στην αρχαιότητα ένα κομμάτι των τειχών που υψώσαμε έναντι της βλακείας.
Η φανέλα όπου αγωνίστηκες έφερε το εθνόσημο πάνω ζωγραφισμένο, το ξέρεις όπως το ξέρουμε όλοι άλλωστε πόσο ιερό είναι αυτό. Όμως κρύβει βαθύτερα και έναν τρόπο αντίληψης πολύ ελληνικό, μην είσαι η ουρά λοιπόν σε κάθε έκτρωμα πνευματικό που εκτρέφεται και που είναι δυτικό. Άλλωστε το Παρίσι όπου αγωνίστηκες καλείται “πόλη του φωτός” όχι για κάποια πνευματική αιτία, μα διότι απλά υπήρξε η πρώτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπου τις λεωφόρους φώτισε με φανούς γκαζιού κατά το 1828. Θα συμφωνείς, ακούγεται πεζό. Επίσης ο Πύργος του Άιφελ, το περίφημο σύμβολο αυτό, όταν κατασκευάστηκε δεν άρεσε σε κανέναν πριν υπερπροβληθεί ώστε να δείχνει στο μάτι ελκυστικό και ο Σηκουάνας έχει όμορφα φώτα στην επιφάνειά του και ακαθαρσία στον βυθό.
Ενίοτε σου επιβάλλουνε να κολυμπήσεις σε όλο αυτό.
Με την πολιτική να μην ασχοληθείς, μας είναι βαρετό ή αν το κάνεις να φτιάξεις κάτι, όχι λιγότερο από καταπληκτικό. Ήδη από το αεροδρόμιο θα σε έχουν πάρει αγκαζέ, φαντάζομαι, για τις φωτογραφίες.
Στοχεύουνε να επωφεληθούν, να πάρουν απ’ το φως σου, μα τελικά εσύ είσαι αυτός που θα σβηστείς απ’ το βαθύ τους σκότος.
Ως Έλληνας είσαι θεματοφύλακας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι μόνο λόγω της αρχαιότητας αλλά και στην αναβίωσή τους. Το Καλλιμάρμαρο που είχε γεμίσει ασφυκτικά υπήρξε τότε η ώθηση για τη βιωσιμότητά τους, όταν κατά την Ολυμπιάδα του 1900 και πάλι στο Παρίσι υπέστησαν τρομερή υποβάθμιση οι Αγώνες απ’ τους διοργανωτές, που τους περιορίσανε ως μία ατραξιόν στα πλαίσια κάποιας έκθεσης, χωρίς κανένα ενδιαφέρον στα λαϊκή συνείδηση, χωρίς καμία προβολή.
Αναφορικά τώρα με κάποιους οι οποίοι θα πουν πως έχουν ένα υπόβαθρο ειδωλολατρικό, θα είχα να παραθέσω την παρακάτω φράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη από την Πνύκα απευθυνόμενος στους μαθητές και είναι νομίζω αυτή από μόνη της αρκετή:
“Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα”.
Τέλος, είσαι Ολυμπιονίκης μέσα σε μία κοινωνία αθέατων, μικρών Ολυμπιονικών, είσαι κομμάτι από εμάς, το πιο προβεβλημένο και η Νίκη το αιώνιο αυτό ζητούμενο -εντός κι εκτός Αγώνων- τα πάντα επισκιάζει όταν κατά τον Πλάτωνα στην πιο απόλυτη μορφή αυτή επιτευχθεί:
“Το νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη. Το δε ηττάσθαι αυτόν υφ’ εαυτού, αίσχιστον και κάκιστον”.
(Το να νικάς τον εαυτό σου είναι η πρώτη και η πιο λαμπρή από όλες τις νίκες, το να νικιέσαι όμως από τον εαυτό σου είναι συγχρόνως το χειρότερο και το αισχρότερο από όλα).