– Κείμενο: ερημίτης –
Παίρνοντας σαν δεδομένο πως ο erimitic ούτε εκπροσωπεί σκοτεινά συμφέροντα και επιδιώξεις, πως ούτε υπήρξαμε ποτέ εγγεγραμμένοι σε οποιονδήποτε σύλλογο ή οργάνωση, αλλά ούτε και έχουμε την παραμικρή εξαρτημένη σχέση από κανέναν φορέα ή πρόσωπο και πως η μοναδική μας ιδιότητα είναι αυτή του Έλληνα και Ορθόδοξου, προσωπικά αισθάνομαι επιτακτικά την ανάγκη να σχολιάσω αυτή την έκρυθμη πολιτικοκοινωνική κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες. Αισθάνομαι την ανάγκη να διατυπώσω και ένα αυθόρμητο ρητορικό ερώτημα:
“Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο δάσκαλος από το Κιλκίς, που του καταλογίζονται όλα τα προβλήματα της πατρίδας μας, των τελευταίων δεκαετιών;”
Σαν άνθρωπο δεν τον γνωρίζω καν. Όμως εντέλει το ζητούμενο, εκεί όπου άπαντες στάθηκαν, είναι οι “σκοταδιστικές” του απόψεις. Και από εδώ και πέρα τώρα πια, το θέμα μου δεν είναι κομματικό…
Και από εκεί και πέρα ο ντόρος και οι κατηγορίες, δεν στράφηκαν -τεχνηέντως θεωρώ- επάνω στην ουσία του θέματος, αλλά αντιθέτως έχουν χαρακτήρα αποπροσανατολιστικό…
Τί εννοώ… Τα θέματα που έχουν τεθεί είναι συγκεκριμένα: Ελλειπή εκπαίδευση στα σχολεία με κάποια δόση αθέμιτης προπαγάνδας, υποβάθμιση της ελληνικής οικογένειας, αποστασιοποίηση της χώρας μας από κάθε ορθόδοξο δεσμό της και άλλα παρεμφερή. Θέματα που ούτε τώρα έστω μπήκαν στον δημόσιο διάλογο, θέματα που προφανέστατα για ένα σύστημα θεωρείται ως δεδομένη η πορεία τους και έχει δρομολογηθεί.
Ακούστηκε πως κάποιοι φανταζόμαστε μια “μοχθηρή νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων” όπου και πάλι το θεωρώ αποπροσανατολιστικό, μιας και δεν χρειάζεται να μπει κανείς σε συνομωσιολογίες. Τα στοιχεία είναι αρκετά και βρίσκονται ήδη εδώ. Έχουμε λοιπόν: το μοντέλο του σύγχρονου νέου ανθρώπου, με απογυμνωμένη μέσα του την έννοια της θρησκείας, των ιστορικών του καταβολών, ακόμη και του φύλου, παραδομένου στη γενική υποκουλτούρα και τελικά αποκτήνωση, απέναντι σε ένα μοντέλο εξουσίας όπου οι αρχηγοί κρατών φαίνεται ότι υπάγονται σε κάποια άλλη ευρύτερη εξουσία και αποφάσεις κεντρικές. Με λίγα λόγια, απλούστερα, υπάρχει μία μάζα, μία αλοιφή απέναντι σε μία τεράστια και άγνωστη εξουσία.
Για εμένα το ζητούμενο δεν είναι το εάν ο πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει Ορθόδοξος Χριστιανός, χωρίς κάποια του τοποθέτηση σε όλα τα παραπάνω, ούτε το εάν η Εκκλησία πρέπει να αναμιγνύεται με την πολιτική. Η Εκκλησία βεβαίως είμαστε όλοι εμείς, όπου σκεπτόμαστε και πράττουμε όπως νιώθουμε, μοιραία και στις εκλογές και φυσικά όντα πολιτικά είμαστε όλοι μας, ακόμη και όταν δηλώνουμε πως μένουμε έξω από την πολιτική.
Ο “σκοταδισμός” μας λοιπόν στο προσκήνιο σε αυτές τις εκλογές, σε έναν διαφωτισμό όπου η λάμπα του μας έχει ήδη τσουρουφλήσει.
Στην κοινωνία μας την ελληνική, εδώ όπου σε επίπεδο ελευθερίας του Τύπου -σύμφωνα με έρευνες επίσημες- η χώρα μας κατατάσσεται κάπου προς το τέλος, ανάμεσα σε αφρικανικές, καλείται ο καθένας μας να εκφράσει τη θέλησή του σε αυτές τις εκλογές, με γνώμονα κάποια ιδεολογία ή και συνήθεια ή ακόμη και κάποια χρήματα παραπάνω.
Λόγω του ότι προσωπικά δέν θεωρώ ως ένα στοιχείο κρίσιμο κανένα από τα τρία, ευθέως θα ήθελα να δηλώσω, ειλικρινά και ανθρώπινα ότι σε αυτές τις εκλογές θα δοκιμάσω να πάω με τις Αξίες κι αφού άλλος κανένας δεν είχε την διάθεση να μου τις ξεδιπλώσει, αυτόματα δείχνει μονόδρομος αυτή μου η επιλογή.
Δεδομένου ότι ο καθένας μας έχει δική του κρίση, γνωρίζω πως λέγοντας αυτό, δεν θα είμαι σε όλους αρεστός, όμως σε εποχή αποσύνθεσης, ποιο θα ‘τανε το νόημα στο να μην πάρεις θέση, επιδιώκοντας να είσαι σε όλους αρεστός;