– Κείμενο: ερημίτης –
Φυσικά το κείμενο αυτό είναι μικρό ώστε να χωρέσει κάτι από το ασύλληπτο βάθος της Ορθόδοξης Πίστης και ούτε και ο γράφων έχει την αντίστοιχη πνευματική κατάρτιση για κάτι τόσο τολμηρό.
Θα ήθελα ωστόσο, απλά να μοιραστώ κάποιες μικρές, καθημερινές Ορθόδοξες στιγμές, που είδα και αντιλήφθηκα όπου μπορούν ίσως να φτιάξουνε μία όμορφη ημέρα.
Μια τέτοια φαίνεται από το πρωί και κάπου είχα διαβάσει ότι ο Άγιος Παΐσιος μας προέτρεπε όταν ξυπνάμε να εκφράζουμε στον Θεό την επιθυμία μας να παραδώσουμε σε Εκείνον αυτή τη νέα μας ημέρα. Στο Μέγα Έλεος Του, στην Θεία Του την Πρόνοια. Η ομορφιά στο να αφήνεις χώρο στον Θεό, να συμπληρώσει τα χέρια σου, τη διάνοια σου, το κουράγιο σου… Είναι μια πρόσκληση ζωντανή και φυσικά κάνεις εσύ ότι μπορείς και αφήνεις τον Θεό να κάνει έπειτα αυτό όπου δεν μπορείς.
Μάλλον θα έπρεπε επιπρόσθετα πέρα από τα αιτήματα να στριμωχτεί εκεί και μια ευχαριστία και να συναισθανθείς και όλες τις ατελείωτες φορές οπού Αυτός σε έχει “κρατήσει”.
Και να χαρείς για αυτό.
Είναι αναπόφευκτο όσο η μέρα προχωρά να συγκρουστείς με κάποιους ή συνηθέστερα το να σκεφτείς αρνητικά για αυτούς. Εκεί θα άξιζε να απελευθερωθεί κάτι απ’ τη “μνήμη του θανάτου” που διακατέχει και όλους τους ασκητές. Απλούστερα, σε κάποιες δεκαετίες τόσο εσύ όσο και ο “αντίπαλος” σου θα βρίσκεστε σωματικά σε μνήμα. Νομίζω αυτό και μόνο είναι αρκετό ώστε να αλλάξουν οι στροφές που παίρνει το θυμικό σου.
Μέσα στη μέρα θα πονέσεις, θα κουραστείς. Θυμήσου ότι αυτό που σου προέκυψε δεν είναι άνευ αντικρύσματος, δεν έγινε κατά τύχη και φυσικά δεν είσαι μόνος σου σε αυτό. Θα επικαλεστώ εδώ την προτροπή του Πόντιου Πιλάτου στον Κύριο Ιησού, ότι θα έπρεπε δηλαδή δήθεν να του απαντήσει διότι ο ίδιος θεωρούσε πως έχει την εξουσία είτε να τον σταυρώσει είτε να τον απελευθερώσει.
Ο Χριστός φυσικά τον ενημέρωσε ότι η υποτιθέμενη εξουσία επάνω Του είναι όση ακριβώς του επιτρέπει ο Θεός. Ούτε λιγότερη ούτε περισσότερη και εδώ μου έρχεται στα αυτιά η φράση ενός Γέροντα που δυσανασχετούσε συχνά και έλεγε: “Γιατί ανησυχείτε βρε παιδιά; Ότι επιτρέψει ο Θεός, αυτό και θα συμβεί τελικά. Στο τέλος, το μόνο βέβαιο, θα γίνει το θέλημα Του”. Και τελικώς γι’ αυτό που θα συμβεί σε εσένα, ίσως μία ωραία ιδέα θα ήταν σε κάποιον άλλον να μην παραπονεθείς, αλλά να δοκιμάσεις να το κρατήσεις μέσα σου σαν ένα “μυστικό” μεταξύ εσένα και του Θεού. Όπως και κάτι όμορφο μία μέρα που θα κάνεις. Όταν ράπιζαν συνεχώς τον Άγιο Νεκτάριο εκείνος απλά σώπαινε και έδειχνε ουρανό.
Στον Γολγοθά δεν πας με Ι.Χ. εξάλλου αλλά και εξ’ όσων ξέρω, κανείς πότε ιστορικά δεν υποστήριξε ότι η άνεση είναι το κορυφαίο ζητούμενο σε ετούτη τη ζωή.
Συμβαίνει, αποδέξου το, αυτό σε ωριμάζει. Γιατί ακριβώς, μην με ρωτάς, απλά παρατηρώ πως αν υποθετικά η άνεση ήτανε ο σκοπός μας, τότε ο κόσμος μας εξ’ αρχής δεν θα ‘ταν… φτιαγμένος έτσι, κατασκευαστικά…
Επίσης είναι ψυχοφθόρα η καθημερινή διαδικασία να έχεις την ανάγκη να αποδείξεις ή και το να προσποιηθείς σε εσένα και στους άλλους, πως είσαι έξυπνος, όμορφος, καταφερτζής… το είχα δοκιμάσει, μου έφερνε άγχος και φυσικά είναι πολύ χωμάτινα όλα αυτά, τα παίρνει εύκολα ο αέρας. Όλοι παιδιά του Θεού, όλοι μοναδικοί με αντίστοιχα χαρίσματα ανάλογα με το σημείο του εγκεφάλου μας που είναι το πιο αναπτυγμένο. Δεν έχει βρεθεί κανείς που να μην έχει μια διάνοια υψηλή σε κάτι και βέβαια ούτε και κανείς που να τις έχει όλες. Τουτέστιν είναι λάθος και επιστημονικά να μην πιστεύεις σε εσένα, αλλά και μεγαλύτερο το να θεωρείς ότι το χάρισμα σου εσύ το κατασκεύασες κι όχι ο Δημιουργός σου.
Κατά τα άλλα, το πώς είναι ευάρεστο να κινηθείς μέσα στην μέρα σου σύμφωνα με την Ορθοδοξία, λίγο ή πολύ το ξέρεις. Επίσης θα έπρεπε να ξέρεις πως δεν θα το πετύχεις καθ’ ότι είσαι άνθρωπος. Μην νιώσεις ενοχές, νιώσε μονάχα επίγνωση… Η Πίστη αυτή δεν χτίστηκε ούτε από νευρωτικά ούτε από αποστειρωμενα “μην” μα στην πολύ αργή -συχνά- την μεταμόρφωση σου που θα γεννήσει επιθυμία βαθιά να εκφραστεί αντιστοίχως, σαν τον ερωτευμένο όπου συνειδητά παράτησε την άστατη ζωή μόνο για δύο μάτια.
Η νοερά η προσευχή είναι ανακουφιστική όταν εκείνη κάθεται στο πίσω μέρος του μυαλού, μια παρακαταθήκη μιας και μην το ξεχνάς πως ο Θεός ενσάρκωσε τον Λόγο του και αναπάντεχα σε προσκάλεσε – μονάχα αν το θες- να θεωθείς, χαριστικά μαζί Του. Κι η νοερά η προσευχή μια δίοδος λοιπόν.
Μέσα στην μάταιη μέρα, θα χρειαστεί να προσπαθήσεις για πολλά, σίγουρα θα το κάνεις, όμως μην δώσεις και ψυχή τροφή στην αγωνία, γιατί υπάρχει και Θεός και γιατί όπως λένε και οι Πατέρες, τελικά: “Η αμεριμνία αποτελεί εικόνα Παραδείσου”…