– Κείμενο: ερημίτης –
Μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν πρέπει να τρέφει στην ψυχή κανενός είδους προσκόλληση με την πολιτική. Ότι θα πρέπει να αποφασίζει ψύχραιμα και κατά περίσταση τί εξυπηρετεί τον τόπο του, κατά την άποψή του, ή έστω ό,τι θα προξενήσει μικρότερο κακό και πως γενικότερα θα πρέπει να κρατάει πάντοτε αποστάσεις.
Βεβαίως, ό,τι λέγεται από τους Γέροντές μας, είναι αποτέλεσμα παρατήρησης, σοφίας, εμπειρίας ή χάριτος και σε καμία περίπτωση κάτι απλά ηθικιστικό.
Ως εκ τούτου, θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας το πώς την εκλαμβάνω από μεριάς μου, την παραπάνω θέση, πρακτικά, με όρους σημερινούς.
Ένας πολιτικός λοιπόν, δεν είναι ποτέ του μόνος. Δηλώνει πειθαρχία στο κόμμα όπου ανήκει, όπου με τη σειρά του αυτό κινείται σε ένα πλαίσιο μέσα και στην ουσία το κόμμα έχει δημιουργήσει άμεση εξαρτημένη σχέση επιβίωσης από αυτό.
Ένας πολιτικός, που υποθετικά μέσα του έχει κίνητρα αγαθά, μοιραία θα βρεθεί ως πιόνι εμπρός από μία λαίλαπα που θα περιλαμβάνει, από δωροδοκίες, επιδιώξεις σκοτεινές, μέχρι και νομοσχέδια εχθρικά, στην πιο ανώδυνη εκδοχή. Μοιραία εκείνος θα βρεθεί σε μία θέση τέτοια, που μέσα του θα γνωρίζει. Όμως για κάθε παθογένεια, το στόμα του θα πρέπει κι από ένα εγκώμιο, δημόσια να πει. Και στο σημείο αυτό της διαδρομής, λασπώσανε τα πόδια του κι έχασε την ψυχή του.
Όλα τα παραπάνω που αναφέρω απλοϊκά, στοιχειοθετούν εικόνα του διαβόλου. Όλα τα παραπάνω θα αλλοιώσουν πνευματικά επίσης τον ψηφοφόρο οπαδό που παίρνει κι αυτός μερίδιο νομοτελειακά, που πίστεψε και ακολούθησε μια ιδεολογία με επίκεντρο τον διχως μετάνοια άνθρωπο, απλά ουτοπική.
Βεβαίως ο ψηφοφόρος σε μια δημοκρατία θα αναλάβει και εκείνος την ευθύνη όταν για παράδειγμα από αδιαφορία ένα τρένο με άλλο συγκρουστεί ή όταν η σλαβική, ως γλώσσα μακεδονική θα αναγνωριστεί.
Κάποιος, εδώ ίσως να υποβάλλει ένσταση, προτάσσοντας το επιχείρημα πώς με αυτόν τον τρόπο της μη συμμετοχής, ως Χριστιανοί γινόμαστε αμέτοχοι μέσα στην κοινωνία.
Θα απαντούσα ότι η Ιστορία διαχρονικά με όλους τους διωγμούς, μας έχει δείξει ευθέως ότι ο Ορθόδοξος είναι από μόνος του “επικίνδυνος” για ένα καθεστώς χωρίς καν να χρειαστεί να αναμιχθεί ο ίδιος με την πολιτική.
Η Ιστορία και η Πίστη μας, έχει αναδείξει πνευματικούς Πατέρες όπως ο Βασίλειος ο Μέγας, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και τόσοι πολλοί άλλοι, όπου ένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα τους, ήταν το να ελέγχουν εν Χριστώ την κοσμική εξουσία με τρόπο τολμηρό. Εμείς βέβαια δεν έχουμε, ούτε κατά διάνοια μία τέτοια πνευματική κατάσταση όμως μπορούμε απεναντίας να μην γινόμαστε συνεργοί.
Όντας πολιτικά αχρωμάτιστος, δεν τίθεται θέμα προπαγάνδας, διότι πολιτικώς πολύ απλά… δεν έχω κάποιο μήνυμα για να προπαγανδίσω. Όμως θα σας θυμίσω, αν και το ξέρετε ήδη, πως πάνω απ’ όλα αυτά, πολίτες είμαστε της άνω Ιερουσαλήμ και Αγγέλων συμπολίτες.