– Κείμενο: ερημίτης –
Η συγκεκριμένη φράση αποτελεί μάλλον το πλέον κυρίαρχο και πιο δυναμικό επιχείρημα όσων αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού.
“Πού είναι ο Θεός σου… με τόση δυστυχία και αδικία;… Όταν σκοτώνονται τόσοι αθώοι και παιδιά… Κοίταξε γύρω σου…” κλπ, κλπ.
Από την άλλη, ίσως όλοι παραδεχόμαστε ότι αυτό είναι ένα ερώτημα δύσκολο να απαντηθεί και να ερμηνευτούν εν γένει “αι βουλαί του Κυρίου”.
Πάνω σε αυτή τη βάση θα είχα να καταθέσω τρεις παρατηρήσεις, νομίζω ουσιαστικές κατά την ταπεινή μου κρίση. Τροφή για σκέψη έφερα λοιπόν, για να φιλέψω φίλους αλλά και δεκτικούς “εχθρούς”.
Πρώτη παρατήρηση: Ας μην περιμένουμε να “κοιτάξουμε γύρω μας” στο σήμερα, καθώς ήδη με μια αρχική ματιά, διαβάζουμε τον τρόπο θανάτου των ίδιων των Αποστόλων του Χριστού. Μόλις στην απαρχή του Χριστιανισμού δηλαδή, θα διαπιστώναμε πως με την κοσμική την λογική αυτό είναι “σκανδαλώδες”. Σταυρώθηκαν, κάηκαν ζωντανοί, βασανίστηκαν έως θανάτου ποικιλοτρόπως όπως βεβαίως και αναρίθμητοι Μεγαλομάρτυρες της Πίστης.
Η ίδια η Θεία Γέννηση εξάλλου, έφερε αυτόματα και την σφαγή τόσων αθώων Νηπίων από τον βασιλιά Ηρώδη…
Ανθρωπίνως φυσικά, είναι σκληρό και απάνθρωπο, πέρα από ακατανόητο, ωστόσο ο Ιησούς Χριστός ποτέ και πουθενά δεν δίδαξε ότι αυτή η ζωή είναι το παν, πως πρέπει να την φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού και ότι τελικώς θα πρέπει να εργαζόμαστε για μία κάποια κοσμική εξιδανίκευσή της. Αντίθετα μας μίλησε για την αιώνια ζωή, για ένα σήκωμα σταυρού εδώ στη γη και συμπερασματικά οι κακουχίες, οι αρρώστιες, ακόμη και ο θάνατος δεν συνιστούν αντίφαση ως προς κάτι, απ’ όλα όσα είπε ή έκανε ο Χριστός.
Κρατήστε το αυτό και πάμε παρακάτω.
Δεύτερη παρατήρηση: Τώρα ήδη η πλειονότητα με βάση το παραπάνω θα έχει σκεφτεί πως ο Θεός μας είναι ένας σαδιστής.
Εδώ θα ήθελα να θυμίσω ότι επιστημονικώς έχει αποδειχτεί η σχετικότητα του χρόνου του γήινου. Αν μπορούσαμε να περάσουμε μέσα από μια συμπαντική σκουληκότρυπα, μετά από λίγο βγαίνοντας από την άλλη τη μεριά θα είχαμε καταπιεί πάρα πολλά χρόνια. Το ότι η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει σε κάποια άλλη διάσταση είναι κάτι το προφανές. Τί θέλω να πω με αυτό; Το καλύτερο παράδειγμα όπου μπορώ να δώσω είναι κάποιος ο οποίος κοιμάται και βλέπει έναν τρομερό εφιάλτη στον ύπνο του. Η επιστήμη λέει ότι ένα όνειρο κρατάει μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Ο… παθών όμως βιώνει την απόλυτη δυστυχία όπου διαρκεί αιώνια για εκείνον και ένας παρατηρητής θα χαμογελούσε ίσως βλέποντας κάποιους από τους στιγμιαίους μορφασμούς του πρώτου. Μάλλον αυτό θα έκανε κι ο ίδιος αμέσως μόλις θα ξυπνούσε. Να γελάσει δηλαδή και βέβαια με όλες τις “συνέπειες” που εισέπραξε στη διάρκεια του εφιάλτη του να έχουν ακυρωθεί.
Μήπως οι πόνοι μας, τα πάθη μας, οι ζωές μας, είναι απλά ένα όνειρο λίγων δευτερολέπτων του αιώνιου μας εαυτού;
Μία ψευδαίσθηση σχεδόν;
Στην τρίτη μου παρατήρηση θα σταθώ ακόμη πιο ορθολογιστής:
Αν υποθέσουμε ότι κάποιος με ένα πιστόλι ανοίγει πυρ αδιάκριτα στο πλήθος, με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους δεκάδες ανυποψίαστων πολιτών. Εδώ, θα έπρεπε ο Θεός να κάνει διακρίσεις και κάποιοι να σκοτωθούν ακαριαία την ώρα όπου οι πιο “αθώοι” από αυτούς θα βγαίνουν θαυματουργικά αλώβητοι από αυτό;
Σε έναν γκρεμό για κάποιους να μην υφίσταται η βαρύτητα και μία “κάστα ανθρώπων του Θεού” σε πλήρη ασυλία από επιθέσεις φονικές ή φυσικά φαινόμενα; Κι αν όντως συνέβαινε έτσι, ύστερα… ένας Θεός δικτάτορας; Να “σώζει τους δικούς Του;”
Δηλαδή, όσοι διαμαρτύρονται γύρω απ’ την αδικία και την σκληρότητα του κόσμου, ποιό είναι ακριβώς το αίτημα; Κάτι παρόμοιο με ότι περιγράφω; Επιλογή θυμάτων ή έναν κόσμο με το ζόρι αγγελικό;
Σαφέστατα και υποφέρουν, σμίγουν με τον θάνατο, την κάθε ώρα που περνάει ένα σωρό αθώοι, ένα σωρό παιδιά, μα όσο και αν δεν είναι κάτι που το αντέχουμε, η “επιτυχία” ή μη, τελικά ενός βίου κατά την Ορθόδοξη προσέγγιση και μπρος στα μάτια του Τριαδικού Θεού, δεν έχει ως σημείο αναφοράς ούτε την άνεσή του, ούτε τη διάρκειά του. Μπορεί στη λαϊκή κοσμική συνείδηση μας ένας υπέργηρος βαθύπλουτος να μοιάζει ως ο πλέον επιτυχημένος, μα ευτυχώς υπάρχει και η Ορθόδοξη προσέγγιση, καθώς και η ματιά του Τριαδικού Θεού.
Συμπερασματικά θεωρώ λοιπόν, ότι απολαμβάνουμε άπλετη ελευθερία να πράξουμε τα πάντα, να πάθουμε τα πάντα, η οδηγία είναι σαφής κι η πινακίδα δείχνει πάντοτε την τεθλιμμένη οδό, σε έναν κόσμο όπου δεν είναι έτσι κι αλλιώς ο γνήσιος, όπου δεν φτιάχτηκε άριστα, παρά όπως αναφέρεται απλά “λίαν καλώς”.
Βαλ’ τα κάτω και σκέψου τα. Συνέχισε να ερευνάς.