– Κείμενο: ερημίτης –
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γίνεται λόγος για το περίφημο “gay pride” και τις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα και θα ήθελα να γράψω ταπεινά μερικές σκέψεις.
Καταρχάς δεν πρόκειται να κατακρίνω ανθρώπους. Όχι μόνο για λόγους θεολογικούς που έχουν να κάνουν με την κατάκριση, όχι μόνο επειδή δεν έχω την αρρωστημένη έπαρση να θεωρώ πως είμαι “καλύτερος” από τις τόσες χιλιάδες συνανθρώπων μας που παίρνουν μέρος σε όλα αυτά, αλλά και γιατί το θεωρώ τελείως άτοπο να κρίνω μια τόση μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα, με έναν και μόνο χαρακτηρισμό, σε ένα τσουβάλιασμα που θα ‘ναι γιγαντιαίο. Είναι σαν να ρωτάει κάποιος, γύρω από το πώς κρίνω τους ετερόφιλους…
Ξεκινάω με την παραδοχή ότι εκ γενετής ο κάθε άνθρωπος φέρει κάποια γονίδια όπου και καθορίζουνε το ποιος είναι και στον τομέα αυτό. Αυτό που λέγεται κατά κόρον περί “ελεύθερης επιλογής” προσωπικά ποτέ δεν το κατάλαβα, μιας και είναι κάτι το οποίο συνήθως σε επιλέγει εκείνο.
Από εκεί και πέρα θεωρώ θεμελιώδες το ερώτημα το τί είναι αυτό όπου πρωτίστως μας ορίζει σαν προσωπικότητες. Το μυαλό μας, το σώμα μας, οι αρετές μας, τα σεξουαλικά μας ένστικτα;
Το έχω ξαναγράψει, είχα έναν φίλο ομοφυλόφιλο, άνθρωπο αξιοπρεπή, που τα κατηγορούσε σφόδρα όλα αυτά διότι θεωρούσε ότι περνάνε προς τα έξω μία εικόνα για τους ομοφυλόφιλους που τον υποβαθμίζει. Υπό αυτή την έννοια ίσως ιδεατά, ότι ενώνει τους ανθρώπους σε κάποιο φεστιβάλ, να ήταν κάτι πνευματικό, κάτι που να προάγει την ψυχή, άμα το δει κανείς πιο ιεραρχικά και όχι για παράδειγμα άνθρωποι να συνασπίζονται με ότι να τους ενώνει και ότι τους ορίζει να ‘ναι ίσως π.χ. κάποια προτίμηση που έχουν στις ξανθιές…
Γενικότερα και αυτό αφορά όλους μας σαν κοινωνία, έχουμε χάσει την άλλη κοινωνία με τον άνθρωπο και στον ερωτικό τομέα. Η σωματική έλξη εάν δεν ακολουθείται από ένωση που ειναι ψυχική και εγκεφαλική, τότε είναι μια πράξη χρησιμοποίησης του άλλου με βάση τα ένστικτα μας, όπως κι εσύ με την σειρά σου φυσικά και χρησιμοποιείσαι από αυτόν. Νομίζω πως είναι αυτό κάτι το αντίστοιχο με τις πρακτικές που εφαρμόζονται στις χώρες της Μέσης Ανατολής, όπου ο άνδρας έχει δικαίωμα να έχει πολλές συζύγους, με αποτέλεσμα η περίφημη κοινωνία με τον άλλον, τον έναν και μόνο άνθρωπο, να υποβαθμίζεται και άτσαλα να αγνοείται.
Μήπως τελικά κάνουμε ακριβώς το ίδιο, όντας στήν άλλη πλευρά του φάσματος, κάτω από το πέπλο της ελεύθερης μας έκφρασης;
Τονίζεται βέβαια σε αυτές τις εκδηλώσεις τόσο η έννοια του “αγώνα” όσο και αυτή της “διαφορετικότητας” του ατόμου.
Πάλι θα γενικεύσω και θα πω ότι κάνοντας μία ομάδα ανθρώπων έναν κοινωνικό αγώνα, αυτό προϋποθέτει, πως μπήκε σε μία διαδικασία κάτι να χάσει εξαιτίας του, να μπει η ίδια του η ακεραιότητα σε κίνδυνο, ίσως να διωχθεί ή να φυλακιστεί… “αγώνας” δεν είναι απλά μια κίνηση όπου εκφράζω κάτι εντός του “comfort zone” και που ενδεχομένως ίσως και να με διασκεδάζει.
Τώρα, γύρω από τη “διαφορετικότητα” αυτή είναι δεδομένη, φτάνει αυτός που την επικαλείται να μην την επιβάλλει πραξικοπηματικά στις ετερόδοξες κοινωνικές ομάδες. Ωστόσο θεωρώ στην χώρα μας ότι αυτή η κοινωνική ομάδα ούτως ή άλλως έχει εδραιωθεί.
Επιγραμματικά, επίλεξα να μην διαχωρίσω ανθρώπους, να μην σταθώ ιδιαίτερα στο φεστιβάλ αυτό. Θα στεκόμουν συνολικά στα πάθη μας και στις κακές μας τις συμπεριφορές, που άτυπα διεξάγουν τις πιο μεγάλες “παρελάσεις” πάνω στις λεωφόρους μας αθόρυβα την κάθε ημέρα που περνά…
Τέλος, γύρω από την λέξη “υπερηφάνεια” -που υπάρχει και στον τίτλο- ας είμαστε υπερήφανοι για την Γη των προγόνων μας, αυτή τη φωτεινή, για τον Θεό που έχουμε και για το μεγαλείο Του, την Θεία Πρόνοια Του, για τον καθένα μας που έπλασε να’ ναι ξεχωριστός και ελεύθερος, τόσο – όσο να ανέχεται Αυτός την κάθε μας την τρέλα. Για το ότι μας χτυπάει την πόρτα και κάθεται ύστερα απ’ έξω υπομονετικά να πάμε προς Αυτόν.
Στη συνοδευτική εικόνα – πίνακα του Κ. Δούκα, απεικονίζεται ο εθνικός Ήρωας Σπύρος Καγιαλές, μαχητής της επανάστασης των Κρητικών του 1897 για την ένωση με την Ελλάδα. Οι επαναστάτες πέρα από τους Οθωμανούς, είχαν να αντιμετωπίσουν και τον συμμαχικό στόλο των Μεγάλων Δυνάμεων, ο οποίος μόλις άνοιξε πυρ προς το Οχυρό, μια οβίδα θρυμμάτισε τον ιστό της ελληνικής σημαίας. Ο Σπύρος Καγιαλές με ένα θάρρος αδιανόητο, κάνοντας κοντάρι το ίδιο του το κορμί, εν μέσω ομοβροντίας αλλά και επευφημιών, κατόρθωσε να προκαλέσει αμηχανία αλλά και θαυμασμό στους αντιπάλους και τελικώς να αντιστρέψει το όλο κλίμα και την ως τότε στάση των ευρωπαϊκών χωρών.
Η αυτονόμηση επετεύχθη λίγους μήνες αργότερα, ενώ ο Ιταλός επικεφαλής του στόλου, υποναύαρχος Φελίτσε Κανεβάρο, έγραψε στα απομνημονεύματά του: «Μου συγκλονιζόταν η ψυχή όταν μετά από κάθε οβίδα ακουγόταν η ζητωκραυγή: Ζήτω η Ελλάς. Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου που δεν θα λησμονήσω ποτέ».