– Κείμενο: ερημίτης –
Καινούργιες φίλες, φίλοι έρχονται και τους καλωσορίζω. Γνωρίζω επίσης πως κάποιοι από αυτούς βρίσκονται και εκτός Πίστης ή κάπως περιφερειακά και τους ευχαριστώ έτσι διπλά που είναι εδώ μαζί μας.
Σε εκείνους αλλά και σε όλους μας μοιραία έρχεται η στιγμή οπού αναρωτιέσαι: Πώς ξέρουμε ότι υπάρχει στα αλήθεια ο Θεός;
Ας δούμε τί δεδομένα έχουμε: Μία αιωρούμενη γαλάζια σφαίρα μέσα σε τελειότητα ακρίβειας χιλιοστού με ότι την περιβάλλει, οπού δεν περισσεύει τίποτα, οπού κατά τους μαθηματικούς οι πιθανότητες επί τοις εκατό να έγινε τυχαία, χωρίς Δημιουργό, είναι μόλις ελάχιστα πιο πάνω από το μηδέν.
Δεύτερο δεδομένο, αυτός ο πεπερασμένος βίος μας επάνω σ’ αυτή τη γη που είναι ένα τίποτα μπροστά στο άχρονο του χρόνου.
Η εμφάνιση του Ιησού Χριστού και τα όσα είπε για εκείνο λοιπόν το εστιαζόμενο τεράστιο άγνωστο, άλλο ένα δεδομένο. Μια ιστορία υπέροχη, ο μόνος που αυτοπροσδιορίστηκε πως είναι Υιός και Λόγος του Θεού, το πρότυπο για έναν τέλειο άνθρωπο όλων των εποχών και των πολιτισμών του.
Ακόμη κι αν είναι έτσι όμως, πώς ξέρουμε πως όλα αυτά είναι αλήθεια; Η απάντηση βρίσκεται σ’ όλα τα υπερφυσικά σημεία από αγίους, από ασκητές εκτός αλλά και εντός πόλης, στο σήμερα και όχι στο χθες, στα μυροβόλα λείψανα, στις προσευχές που κάνουνε ανθρώπους να αιωρούνται αλλά και σε αυτό που πρακτικά θα εισπράξεις στην απευθείας σχέση σου απέναντι στον Θεό. Από τη θεωρία δηλαδή του Ευαγγελίου ως δοκιμή στην πράξη.
Άνθρωποι ανάμεσα μας οπού είχανε μια απευθείας θέαση του Άκτιστου Φωτός, έχουν να καταθέσουν ότι ο Ήλιος μπροστά του έδειχνε ένα λαμπάκι της νυκτός…
Πρακτικότερα, για κάποιον οπού δηλώνει άθεος που πλην όμως θα ήθελε να πειραματιστεί, θα του έλεγα να μην αλλάξει τίποτα στη ζωή του. Τίποτα. Μονάχα δύο σημεία. Πρώτον αντί να αυτοπροσδιορίζεται σαν άθεος αμαρτωλός να αισθανθεί Ορθόδοξος αμαρτωλός… και δεύτερον ακριβώς αυτή η “αμαρτωλότητα” πρέπει να γίνει ορατή στον ίδιο μέσα του και να την ψηλαφήσει. Ικέτης θα έπεφτα στα πόδια του να πάψει να παίρνει πια τοις μετρητοίς όλα αυτά τα αμερικάνικης εμπνεύσεως βιβλία τύπου: “είσαι ο καλύτερος”, “πέτυχε τα πάντα”, την ίδια ώρα οπού τα πάθη που έχει ο καθένας μέσα του διεξάγουν ένα ατελείωτο πάρτι. Αυτή η σύγχρονη ιδίως, μάστιγα που λέγεται αυταρέσκεια θα σε απελευθερώσει -παραδόξως- αν παραμεριστεί. Αυτό το λέω εντελώς εμπειρικά, σαν άθεος που υπήρξα και το προσυπογράφω υπεύθυνα. Σταμάτα τώρα να μου μοιάζεις στην προ Χριστόν μου εποχή.
Σε κάποια βραδινή Θεία Λειτουργία κάπου πολύ απόμερα θα πρότεινα ίσως να πάει κάποιος, πίσω πίσω, να αναλογιστεί, όλα τα της ζωής του τα μελανά σημεία κι εκεί θα νιώσει “κάτι”. Μια χάρις αδιόρατη θα επιδράσει επάνω του, με απρόβλεπτα ίσως χαρακτηριστικά κι εκεί θα βιωθεί μια αρχική μεταβολή.
Γενικότερα, για να μην παρεξηγηθώ, το ζητούμενο δεν είναι να γίνει κάποιος ένας καλός άνθρωπος, απλώς. Μπορεί και να είναι ήδη. Το ζητούμενο είναι να πλησιάσει στη θέωση του ανθρώπου.
Τώρα, το να συναντηθεί κάπου με έναν φίλο του και να του εκμυστηρευτεί τα “βάρη” του θα έλεγα ότι αυτό υποβόσκει κι έναν ναρκισσισμό, με την έννοια ότι όλοι υπερηφανευόμαστε ενδόμυχα για σούπερ αμαρτίες μας και για άλλες ακραίες εμπειρίες απέναντι στόν κύκλο μας. Το να εξομολογηθεί επίσης σε “μια εικόνα” που λένε κάποιοι είναι το πλέον εύκολο όσο αυτή η εικόνα δεν έχει ενσωματωμένα αληθινά αυτιά και στόμα για να σε κρίνει.
Το ζητούμενο εδώ είναι να βγει κάποιος από το “comfort zone” με μία εξομολόγηση σωστή. Από αυτές που τρέμεις εισερχόμενος πλην όμως βγαίνεις σαν μεθυσμένος. Μια πρόκληση ανθρώπινη, μια “εμπειρία θεϊκή”…
Είναι η στενή σχέση προσώπου με το άλλο Πρόσωπο που έχει έναν χαρακτήρα ερωτικό και πώς να συνετιστεί -ότι και αν του πεις- μετά ένας ερωτευμένος;
Μια ανοιχτή καρδιά και ελάχιστες μόνο αλλαγές χρειάζονται για αρχή και για όλα τα υπόλοιπα θα επέμβη ο Χριστός, μιας και όπου εμπλέκεται σου αλλάζει όλα τα γούστα, σε βοηθάει πνευματικά να ενηλικιωθείς… να μην φοβάσαι το σκοτάδι.
Να βλέπεις στο σκοτάδι.