– Κείμενο: ερημίτης –
Αυτή η πανάρχαια πομπή, με αναμμένες δάδες που διαρκώς οδεύει προς το θυσιαστήριο. Είτε μιλάμε για μία αρχέγονη φυλή και για το ματωμένο χέρι που ανυψωμένο πλέον κρατά παλλόμενη καρδιά, είτε αναφερθούμε στον σύγχρονο μας Δυτικό Πολιτισμό που αγαπά εξίσου τις ανθρωποθυσίες, πρωταρχικά του ίδιου του εαυτού με έναν τρόπο αργόσυρτο απλωμένου σε βάθος δεκαετιών, μίας ζωής στο τίποτα ταμένης.
Και η επική ανατροπή. Ξάφνου ο Θεός κόντρα στη λογική ενσαρκώνεται, αλλάζει τους κανόνες κι ο ίδιος αυτοβούλως ρίχνεται στη Θυσία. Κάτω από τον Σταυρό ο άνθρωπος αμήχανα ζυγίζει την αλλαγή των ρόλων.
Για δες, ένας Θεός που τελικά τη δύναμή δεν έκρυβε σε εκρήξεις ηφαιστείων, τυφώνες και φονικούς σεισμούς, μα στο λεπτό αεράκι. Οπού το πυρ δεν έκρυβε στην αναμμένη δάδα μα στην παλλόμενη καρδιά. Που τη ζωή δεν έκρυβε στου δήμιου τη δόξα αλλά στα μυροβλύζοντα οστά.
Συνήθως ρωτιέται κάποιος, εάν πιστεύει στον Θεό, μα η επική ανατροπή έχει να κανει τώρα με ετούτο το ερώτημα, που έχει αντιστραφεί:
Πιστεύει ο Θεός σ’ εσένα;