Η Ορθοδοξία είναι ζωή
– Κείμενο: ερημίτης –
Και η ζωή είναι Ορθόδοξη, με θεωρία τέλεια μα ανθρωπίνως με έριδες και αντιθέσεις, με πτώσεις κι ελαττώματα και κάπου εκεί στο σκότος το βαθύ να φαίνεται ένα Φώς.
Η παράδοση της Εκκλησίας μας, οπού ποτέ δεν έκρυψε έντονες διαφωνίες και λάθη μεταξύ των πρώτων Χριστιανών, ούτε τις παθογένειες τους, σε αντίθεση με άλλες ομολογίες χριστιανικές, φορείς αφ’ υψηλού κηρύγματος και ψευτοηθικής.
Η κόντρα λοιπόν μεταξύ των δύο Αποστόλων ήταν πολύ εμφανής. Δύο άνθρωποι με προσωπικότητα έντονη που στην πορεία ήρθανε και σε ρήξη γύρω από θέματα πρακτικά.
Από τη μία ο Πέτρος. Άνθρωπος ίσως και λίγο “δύσκολος”. Εκ γενετής με χαρακτήρα ηγετικό. Ο Μαθητής που όταν προέκυπτε το πρόβλημα οι υπόλοιποι αυθόρμητα γυρνούσαν και τον κοιτούσαν. Άνθρωπος ζηλωτής κι εκεί κάπου να υποβόσκει κι έπαρση, πράγμα συνηθισμένο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αρνήθηκε τον Κύριο του 3 φορές, αρνήθηκε να ξυπνήσει και να Του συμπαρασταθεί τη νύχτα της Γεσθημανής, φοβήθηκε και να παρευρεθεί κάτω απ’ τη Σταύρωση Του, κλειδώθηκε στο σπίτι.
Από την άλλη ο Παύλος. Άνθρωπος του Μωσαϊκού νόμου, αιμοδιψής διώκτης των πρώτων Χριστιανών. Με μια προσκόλληση στους τύπους που είναι αρρωστημένη, κατά συνέπεια αντίστοιχα δυναμικός. Στην Ιερουσαλήμ το αντίπαλο το δέος.
Εκ των πραγμάτων άρχισαν κι οι πρώτοι τσακωμοί.
Ο Πέτρος ήταν ο πιο παραδοσιακός και ο Παύλος καινοτόμος. Όμως με ίδια πίστη Ορθόδοξη.
Αιώνες έπειτα και οι δύο άνθρωποι αυτοί γιορτάζουνε μαζί. Αιώνες έπειτα και οι δύο άνθρωποι αυτοί είναι οι στυλοβάτες.
Μέρος της Αγιότητας του καθενός ξεχωριστά ίσως κι ότι “ανέχτηκε” υποδειγματικά ο ένας τον φαινομενικά ασύμβατο τον άλλον.
Σε αντίθεση με μία υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ, που το κακό και το ελειμματικό είναι πέρα και έξω από τον άτρωτο τον πρωταγωνιστή και που ανήκουν σε “άλλον”, που ακόμη και η πτώση του είναι “χαριτωμένη” εδώ η σπουδαιότητα έγκειται στο ότι τελικά δύο άνθρωποι -πρώην- καθημερινοί με αντίστοιχα ελαττώματα γίνανε συμπρωταγωνιστές, γίνανε πρωτεργάτες.
Δύο άνθρωποι με χαρίσματα κατόπιν Αγιοπνευματικά, να συνεχίζουνε μαζί, παρότι η ιστορία κατέγραψε την άρνηση στον Ιησού Χριστού και μία συμμετοχή σε λιθοβολισμό, να συνεχίζουνε μαζί παρά τις διαφωνίες…
Κι αν το καλοσκεφτείς είναι μονόδρομος αυτό και… πάμε λοιπόν στο σήμερα: άνθρωποι με λόγο πολύ οξύ και επιθετικό μέσα στην Εκκλησία, σε αντίθεση με άλλους πολύ διαλλακτικούς, άνθρωποι στα γόνατα με τους τεράστιους σταυρούς και άλλοι να είναι χαλαροί, να δείχνουνε σαφέστατα πιο εκκοσμικεύμενοι και ας δούμε και τι γίνεται κι έξω από τον Ναό… εκείνος ο αμοιβαίος ο εκνευρισμός… κάποιος εναντίον κάποιου σε οικογενειακά τραπέζια, ο γείτονας που η μοίρα το έφερε να κατοικεί από πάνω και κλίκες σχηματίστηκαν σε κάποιους συναδέλφους. Κάποιος με έναν δικό του τρόπο έκφρασης και κάποιος να απεχθάνεται προσωπικά κι εμένα. Η λύση σε όλο αυτό;… μα, το να μας ανεχθούν και να τους ανεχτούμε. Τουλάχιστον αυτό. Όταν δεν γίνεται διαφορετικά, η ανοχή είναι η πλέον η προσιτή η λύση. Μια ανοχή που ας γίνει ευγενικά. Ακόμη και επικοδομητικά. Ακόμη και με αγάπη. Και όπως στην περίπτωση αυτή του Πέτρου και του Παύλου, αυτή καλλιεργήθηκε άψογα και απεικονίζεται αγιογραφικά με μία αγκαλιά.
Αυτοί είμαστε ακριβώς. Οι μόνη “ομάδα ανθρώπων” σε όλη τη γη αν το σκεφτείς, όπου παραδεχόμαστε το σκότος της ψυχής μας. Με το άκουσμα ωστόσο του Λόγου του Θεού να αρκεί ώστε να μας φτάσει για λίγο, σε άλλα μέτρα. Αλλά και οι πτώσεις πιο βαθιές, διότι τώρα “γνωρίζουμε” κι έτσι τα όποια μας ελαττώματα δείχνουνε πιο μεγάλα. Υπό αυτή την έννοια ίσως και να ‘μαστε χειρότεροι απ’ τους άλλους.
Ο Κύριος αναλήφθηκε, το Άγιο Πνεύμα ήρθε και κλήθηκαν πια οι Απόστολοι, ανθρώπινα, “στις πλάτες τους” να χτίσουνε αυτό το οικοδόμημα που ήταν γιγαντιαίο.
Ο Πέτρος και ο Παύλος, χωρίς αμφιβολία, ήτανε δύο κύριοι στυλοβάτες, αλλά και πάλι αναμφίβολα το έργο τους χρειάστηκε -σαν κάποιο προαπαιτούμενο- να στηριχθεί σε κάτι το απλούστατο: Σε αυτήν την αγκαλιά.