– Κείμενο: ερημίτης –
Μέρες καλοκαιριού και πάντοτε αναπολώ εκείνες τις μακρινές τις διαδρομές με το ποδήλατό μου, επάνω σε σκονισμένους δρόμους που σε οδηγούν στο πουθενά.
Είναι αστείο το πόσες ανόητες σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις που είσαι εντελώς μόνος. Το πόσο απίθανα ερωτήματα μπορείς να θέσεις στον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκείνο που μου έμεινε αναπάντητο από εκείνη την περίοδο, είναι το εξής φιλοσοφικό:
Δεδομένης την εξαιρετικής απλότητας που έχει ένα ποδήλατο, ποιός ήταν ο λόγος άραγε που οι αρχαίοι Έλληνες -οι ευφυέστατοι κατά τα άλλα- δεν μπόρεσαν να το εφεύρουν τότε ήδη, σε όλη εκείνη τη χρυσή περίοδο άνθησης τεχνών και επιστημών πριν από την Γέννηση του Χριστού; Από τη μία ένας απλούστατος σκελετός που θα μπορούσε να είναι ξύλινος (όπως τα πρώτα ποδήλατα άλλωστε) μια αλυσίδα μετάδοσης της κίνησης απλή και φυσικά ο τροχός απέναντι σε μυαλά που ούτε λίγο ούτε πολύ έθεσαν βάσεις για όλες τις επιστήμες, έφτιαξαν αναπαραστάσεις αθέατων πλανητών, του ηλιακού συστήματος, καθώς και κατασκευές πολύπλοκες με βάση τα γρανάζια, με σωληνάρια που λειτουργούσανε ανάλογα με την πίεση του νερού, στην ύστερη αρχαιότητα έστω.
Με την εφεύρεση του ποδηλάτου στα τέλη του 19ου αιώνα ο μέσος φτωχός άνθρωπος πήγε αυτόνομα μακρύτερα, έφτιαξε νέους οικισμούς, άλλαξε τη γεωγραφία θεαματικά και σίγουρα ένα τέτοιο απλούστατο εργαλείο στα χέρια των αρχαίων προγόνων θα είχε αντίκτυπο και ανάπτυξη σε τομείς που δεν μπορούμε τώρα να φανταστούμε. Ένα εργαλείο τόσο απλό όπου το πολυσύνθετο μυαλό του ωστόσο δεν μπόρεσε να το διανοηθεί…
Απάντηση δεν έχω όπως προείπα και τώρα ζω την δόξα μου διότι μοιράζομαι την εμμονική μου, ανόητη απορία αυτή, τώρα μ’ εσένα, με τόσους πολλούς ανθρώπους. (Οποιαδήποτε απάντηση φυσικά είναι ευπρόσδεκτη).
Αργότερα κατάλαβα πως κάτι ακόμη ξέφυγε απ’ τους αρχαίους παππούδες μας σε επίπεδο ηθικής. Οι αρετές υπήρχανε στους θνητούς, αστείρευτη σοφία και δύναμη στους θεούς, όμως η έννοια της ταπεινότητας έπρεπε να περιμένει τον Χριστό ώστε να κοινοποιηθεί. Όπου και αν έψαξα σε όλη τη γραμματεία την αρχαιοελληνική δεν βρήκα κάτι παρεμφερές. Πάρτε και σαν παράδειγμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ότι οι αρχαίοι αθλητές πάλευαν για τη νίκη με γνώμονα τη δόξα και όχι για τα λεφτά, είναι μεν αξιέπαινο μα όχι το ιδανικό. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, βλέπεις, γύρω μας που εύκολα θα ανταλλάζανε μέχρι κι ένα τσουβάλι γεμάτο με ευρώ, ώστε να αγοράσουνε λίγη δόξα εφήμερη και αναγνωρισιμότητα με αυτό.
Και μια μεγάλη έκπληξη όταν ο Ποιητής των ορατών και αοράτων διαπιστώνεις πως μένει άφαντος ένεκα μιας καινούργιας έννοιας… ναι, ο Θεός πέρα από Παντοκράτορας είναι και … Ταπεινός.
Ανοησίες του θέρους, το κείμενό μου αυτό και αν επιχειρήσω να το μαζέψω λίγο, μήπως και βγει εντέλει και κάτι ωφέλιμο από αυτό, θα ήταν ίσως το συμπέρασμα ότι τα πραγματα τα πιο απλά όπως η ταπεινότητα ή και η ποδηλασία, δεν έχουν να κάνουν με σκέψεις πολύνθετες και δυνατά μυαλά, μα απαιτούν κάτι τόσο αγνό, μα επίσης και κυρίαρχο στον άνθρωπο, όπου καλείται: Ι Σ Ο Ρ Ρ Ο Π Ι Α .