– Κείμενο: Ειρήνη Παπαγεωργίου –
Σκέψεις ηλιθιότητας, ή σκέψεις πραγματικότητας; Εάν η καλοσύνη είναι ηλιθιότητα, τότε είμαι αρνητής της πραγματικότητας. Όχι αφελής όμως.
Σ’ ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο, τίποτα δεν θα μετριόταν με το ΠΌΣΑ έχω. Αλλά με το πόσα μπορώ να προσφέρω.
Η αγάπη θα ήταν το μόνο νόμισμα. Όλοι θα ήταν ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν και με μοναδική ώθηση να μοιράσουν αγάπη, δεν θα υπήρχε κακή πράξη ή πρόθεση.
Το συγγνώμη και το με συγχωρείτε θα λεγόταν χωρίς λόγο (ενώ τώρα δεν λέγεται ακόμα και αν οφείλεται).
Το μοίρασμα θα ήταν η μόνη έννοια και έτσι κανείς δεν θα είχε έλλειψη από τίποτα, υλικό ή συναίσθημα.
Η αγάπη θα ξεχείλιζε και δεν θα υπήρχαν κενά, απωθημένα…
Άγχος, αίσθηση εγκατάλειψης, κενό, θυμός, μίσος, απόγνωση θα ήταν άγνωστες λέξεις, πόσο μάλλον αίσθηση.
Σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο ο εγωισμός δεν θα ήταν γνώρισμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό είναι η ρίζα του κακού. Τώρα έχει εξευγενιστεί σε καλό εγωισμό και σε κακό. Αν έλειπε εντελώς ο εγωισμός, τότε, ο σεβασμός του εαυτού και του διπλανού σαν εαυτό θα ήταν η μόνη κινητήριος δύναμη.
Αγάπα τον πλησίον σου ως ΕΑΥΤΌΝ!
Και με αυτήν την απλή εντολή, τόσο απλά, αξοδευτα και χωρίς κόπο, λύνονται ΤΑ ΠΆΝΤΑ. Από την αρχή και από τη ρίζα τους.
Τί μας λένε τόσα και τόσα άρθρα της ψυχολογίας…; Να γίνουμε παιδιά, να αποκτήσουμε ξανά την παιδική αθωότητα, που βλέπει χωρίς προκατάληψη, χωρίς φόβο, χωρίς ΠΟΝΗΡΊΑ. Τί άλλο μας λέει; Να είσαι αυτός που θα ήθελες να θυμούνται με θαυμασμό όταν πεθάνεις. (Μέσα περικλείει και την μνήμη θανάτου).
Όλα αυτά που άφησε πίσω η διδασκαλία του Χριστού. Με στόχο την τελειότητα,το φώς, την επίγνωση…
Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός του ανθρώπου.
Αλλά δεν είναι.