– Κείμενο: Ειρήνη Παπαγεωργίου –
Ένας άγιος άνθρωπος είπε: Ένα “ρ” χωρίζει,τον Άγιο απ’τον άγριο! Ένα “ρ”!!! Πόσο εύκολο και πόσο δύσκολο, ταυτόχρονα! Ένα “ρ” στο χαρτί, αλλά αμέτρητα στα γρυλισματα της ψυχής, που παλεύει.
Πόσο εύκολα, ένας άγριος αγιάζει;!
Πόσο δύσκολα ένας άγιος αγιάζει;;!
Ένας άλλος άγιος είπε: Η μεγαλύτερη απόσταση, δεν είναι από τη γη στον ουρανό, αλλά από τον νου στην καρδιά!
Τί βάθος λόγου! Συνταράσει την ψυχή!
Όλα μηδενίζονται και επαναπροσδιορίζονται. Όλα όσα έμοιαζαν χαμένα στο σκοτάδι, ξαφνικά φωτίζονται. Κάτω από άλλο πρίσμα. Σε μία στιγμή αναγνωρίζεις πως είσαι ένα τίποτα! Ένας κόκκος άμμου, μέσα στην πιο αχανή έρημο, μα ταυτόχρονα, το πιο παράξενο, το πιο σπουδαίο, το πιο χαμένο αλλά και το πιο αγαπημένο πλάσμα στο σύμπαν Του!
Εκεί που μετράς τους “θησαυρούς” σου ξαφνικά, διαπιστώνεις, πως δεν “έχεις” τίποτα. Εκεί που δεν έχεις τίποτα ξαφνικά διαπιστώνεις ότι έχεις τα πάντα!
“ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον (Λουκ. 2,34-35)
Σημείον αναφοράς. Σημείον που μόνος σου πρέπει να θες, να ποθήσεις να σου αποκαλυφθεί.
Πέρασε από εμπρός μου ένας μοναχός. Δεν είδα την όψη του, δεν πρόλαβα. Τον παρατηρούσα καθώς βάδιζε. Μόνος μέσα στον κόσμο. Προχωρούσε, σαν να μην ήταν από αυτόν τον πλανήτη. Τα ράσα του φθαρμένα, σκονισμένα. Τα χέρια του ριχτά στο σώμα, δεν ακολουθούσαν τον βηματισμό του. Στο αριστερό του χέρι κρεμόταν το μακρύ κομποσκοίνι του, που μετρούσε γρήγορα με τον αντίχειρα. Δεν ξέρω γιατί, το παρομοίασα εκείνη τη στιγμή, με “ταινία” από σφαίρες!! Έτσι όπως γρήγορα το “μετρούσε” “έριχνε σφαίρες” με τις προσευχές του στον κακότατο… ώσπου χάθηκε από τα μάτια μου.
Μου φάνηκε τόσο οικεία η φιγούρα του και τόσο ιερή ταυτόχρονα, έξω από τον κόσμο αυτό μα και ένας από εμάς!..
Ήθελα πολλή να μάθω , ποιος ήταν, από πού ξεκίνησε και που “πηγαίνει”; Τί έχει “δει” και τί γνωρίζει; αλλά δεν τόλμησα. Ούτε θα τολμούσα να ρωτήσω!
Πώς άλλωστε να τολμήσεις να κάνεις “ανάκριση” σε έναν υποψήφιο Άγιο που προσεύχεται για εμάς;!!!