– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Σαν άλλος άσωτος υιός, ήρθα ξανά κοντά Σου.
Πόσες φορές δεν έκλεισα, την πόρτα του σπιτιού μου;
Πόσες φορές δεν έφυγα, για πάντα μακριά Σου;
Πόσες φορές δε ζήτησα, αυτά που μου ανήκουν;
Πόσες φορές δε γύρισα, οικτρά μετανιωμένος;
Πόσες φορές περίμενες, να επιστρέψω πίσω;
Πόσες φορές δεν έτρεξες, να με προϋπαντήσεις;
Πόσες φορές μου φόρεσες, ξανά λευκό χιτώνα;
Πόσες φορές δε γιόρτασες, για την επιστροφή μου;
Πόσες φορές δε φέρθηκες, σαν σπλαγχνικός Πατέρας;
Αλήθεια δεν κουράστηκες πια να……
-Έρχομαι για λίγο και μετά να Σε αφήνω ξανά;
-Με δέχεσαι κάθε φορά σαν πρίγκιπα και να φεύγω πάντοτε σαν κλέφτης;
-Με βλέπεις να χαραμίζω άσκοπα, όλα αυτά με τα οποία τόσο απλόχερα με έχεις προικίσει;
-Με βλέπεις να κυλιέμαι στη λάσπη με τους «χοίρους» και να λερώνω τη στολή που μου χάρισες;
-Χορταίνω με τα ξυλοκέρατα και να περιφρονώ το σπιτικό τραπέζι;
-Έπιστρέφω και να απαιτώ κάθε φορά μερίδιο από την περιουσία;
-Να κοιτάς απ’ το παράθυρο και να με περιμένεις;
-Να κάνεις κάθε φορά τον ίδιο δρόμο για να με συναντήσεις;
Έστω και αν ξέρεις πως δύσκολα θα βάλω μυαλό….
Πως με την πρώτη ευκαιρία θα φύγω ξανά και θα επιστρέψω μόνο όταν όλοι οι άλλοι θα
μου γυρίσουν την πλάτη….και αυτό μόνο για λίγο. Μέχρι την επόμενη φυγή…..
Αλήθεια, πόσο «παράξενος» Πατέρας, Έίσαι τελικά.
Ποτέ Σου δε με στέρησες απ’ την κληρονομιά Σου…
Ποτέ Σου δε με έδιωξες από την αγκαλιά Σου…
Ποτέ Σου δε μου φώναξες…
Από τα χείλη Σου δεν άκουσα ποτέ «Έγώ σου τα πα»…
Ποτέ δε με τιμώρησες για όσα έχω κάνει……
Τόσα χρόνια περιμένεις την επιστροφή μου, ξέροντας εκ των προτέρων και την επόμενη
φυγή μου.
Και όμως κάθε φορά Έίσαι εκεί.
-Να με περιμένεις καρτερικά μπροστά στην πόρτα.
-Να με παίρνεις αγκαλιά βρώμικο, πεινασμένο, πληγωμένο και ταλαιπωρημένο.
Και όμως εγώ 45 χρόνια δεν έχω μάθει τίποτα από Έσένα.
Έρχομαι και φεύγω, ξανά και ξανά….
Και αυτό είναι το δράμα μου, να είμαι συνάμα άσωτος υιός μα και άσωτος γονέας.