– Κείμενο: ερημίτης –
“Αλλάζεις” είπε στην Εύα ο σύντροφος της κι από τα δυο της χείλη κύλησε με βία ο χυμός και έσταξε μπροστά της.
“Αλλάζουμε και οι δυο” απάντησε τρομαγμένη και κοίταξαν τα κορμιά τους, τον χρυσαφένιο ορίζοντα με τα άδεια βλέμματα τους.
Χάθηκε ο Παράδεισος κι έκτοτε σκόρπιοι άνθρωποι σε ελεύθερη πτώση απ’ τα ψηλά, σκληρά εδώ τα χώματα, πέφτουνε και πονάνε.
Τα ρόδα πια είναι κόκκινα, αναρριχόνται επάνω μας εδώ με αγκάθια και τρυπάνε.
Με μια παγιωμένη πια ροπή προς την χειριστικότητα και το απαγορευμένο.
Μέχρι που ήρθε η Παναγία. Με προσευχή με σιωπή, υφαίνοντας μετάξι, που έντυσε στα ακριβά τη γύμνια την γεμισμένη με ύλη, που έφερε πίσω το άκτιστο, που πάτησε το φίδι.
Εγκυμονούσσα τον Θεό, αντίστρεψε τους όρους.
Απο τη μία η Παναγία που κατά χάρη του Θεού κατέκτησε ουρανό και από την άλλη ο άνθρωπος που κατά χάρη της Παναγιάς κατέκτησε και αυτός, ξανά την Εύα τη νεότερη, που μάλλον δεν το αξίζει.