Πρόκειται για ένα γεγονός που συντάραξε την μικρή πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής τότε Ρωσίας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1956, παίρνοντας μεγάλη έκταση σε όλες τις γύρω πόλεις καθώς και στον σοβιετικό τύπο της εποχής.
Εκείνο το τελευταίο βράδυ του παλιού χρόνου, η νεαρή κοπέλα Ζωή διοργάνωσε έναν χορό στο σπίτι της προσκαλώντας επτά φίλες της και ισάριθμους νεαρούς. Οι καλεσμένοι κατέφτασαν στο σύνολό τους εκτός από τον αρραβωνιαστικό της Νικόλαο. Στη διάρκεια της βραδιάς οι υπόλοιποι χωρίστηκαν σε ζευγάρια και ξεκίνησαν να χορεύουν και η αμηχανία της μοναξιάς της καθώς και η ελαφρότητα της γιορτινής νύχτας την έσπρωξαν να ξεκρεμάσει την εικόνα του Αγίου Νικολάου από τον τοίχο, αναφωνώντας με διάθεση αστεϊσμού: “Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα χορέψω μαζί του”.
Είχε προλάβει να κάνει δύο στροφές με την εικόνα του Αγίου αγκαλιά γελώντας, όταν ένας ανεμοστρόβιλος και μια μεγάλη έκρηξη φωτός μέσα στη σάλα έκανε τους καλεσμένους να τρέξουν έντρομοι προς την έξοδο ουρλιάζοντας.
Μόνο η Ζωή απέμεινε εκεί μέσα όμως πλέον ήταν… μαρμαρωμένη, με την εικόνα του Αγίου στο στήθος. Η Ζωή βρισκόταν πλέον παγωμένη και σε πλήρη ακαμψία με τα πόδια της καρφωμένα στο πάτωμα, τόσο ώστε δεν μπόρεσαν να την πάνε ως το νοσοκομείο. Οι ενέσεις των γιατρών απλά δεν μπορούσαν να εισχωρήσουν μέσα από το δέρμα της καθώς οι βελόνες έσπαγαν και φυσικά κανένας δεν μπορούσε να αποκολλήσει την εικόνα από την αγκαλιά της.
Το γεγονός μαθεύτηκε με γοργούς ρυθμούς με αποτέλεσμα πλήθος κόσμος να συρρέει έξω από το σπίτι της ώστε να δει από κοντά την μαρμαρωμένη κοπέλα, αναγκάζοντας τις σοβιετικές αρχές να βάλουν αστυνομικές δυνάμεις απ΄ έξω όλο το 24ωρο απαγορεύοντας την είσοδο σε κάθε επισκέπτη.
Από το σπίτι της περάσανε κορυφαίοι καθηγητές ιατρικής, μητροπολίτες, μέχρι απλοί ιερείς.
Οι αισθήσεις της Ζωής και η πλήρης ευκαμψία του κορμιού της επανήλθε μετά από 128 ημέρες τελικά. Τη νύχτα της Ανάστασης. Όταν επανήλθε η Ζωή, καλούσε τον κόσμο για προσευχή γιατί όπως ανάφερε είδε “τον κόσμο να καίγεται” και αναφέροντας πως όλο αυτό το διάστημα την έτρεφαν περιστέρια.
Η Ζωή την τρίτη μέρα του Πάσχα παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό.
Η ιστορία αυτή μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Πρόκειται για την βραβευμένη ταινία του Alexander Proshkin στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας “Το Θαύμα” (Miracle) όπου μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ με ελληνικούς υπότιτλους:
Το θαύμα – Ρωσική Ορθόδοξη ταινία
