Η Οσία Κασσιανή υπό το αχνό παιχνίδισμα τρεμάμενου κεριού, πια αποτραβηγμένη μέσα σε μοναστήρι της Κωνσταντινουπόλεως, κλείνει τώ¬ρα τα μάτια της και έρχονται οι εικόνες… Η πόρνη με τον μύρο που προς το Φως ορμάει και τίποτα πια δεν την κρατά και ο Υιός του Ανθρώπου λούζεται με δάκρυα ακριβά…
Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, την ίδια την Οσία την είχε απορρίψει στην τελετή επιλογής συζύγου κι αυτοκράτειρας, αν και κατά τα φαινόμενα την είχε ερωτευτεί. Μικρές ανθρώπινες ιστορίες και η Οσία Κασσιανή “την ωραία, αγνή, σοφή παρθένο, τη φιλοσοφούσα και τω Θεώ μόνω ζώσα” κατά τον βυζαντινό χρονογράφο της εποχής την κέρδισε η ποίηση προς τον Τριαδικό Θεό.
Άφησε πλήθος έργων, θεολογική αλλά και γενικότερη ποίηση, πολλά γνωμικά και επιγράμματα, τροπάρια, ύμνους, ενώ υπήρξε και μελωδός.
Η πόρνη ανθρωπότητα καιρός να σκύψει τωρα να λούσει τον Υιό του Ανθρώπου με δάκρυα ακριβά.
Το τροπάριο της Κασσιανής το παραλαμβάνει ευλαβικά ο Φώτης Κόντογλου και μας το παραδίδει σε νεοελληνική απόδοση, σαν μια σκυταλοδρομία διαχρονικών Μορφών του Ελληνισμού:
“Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά
πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:
Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,
η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,
εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,
εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου•
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ’ άκουσε να περπατάνε,
από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη
και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση,
ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου,
εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος”
“Τροπάριο Της Κασσιανής” Ιερά Μονή Παναγίας Σκοπιώτισσας
erimitic