Ο Πόντιος Πιλάτος, έμεινε αρνητικός πρωταγωνιστής στην Ιστορία, όχι τόσο για ό,τι έκανε, αλλά για ό,τι δεν έκανε.
Με το συμβολικό του νίψιμο των χεριών, διαχώριζε τη θέση του, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό ώστε το όνομα του να μνημονεύεται εσαεί, με αρνητική βεβαίως χροιά, συνδεδεμένο άρρηκτα με εκείνη την ημέρα, ως και στο “Σύμβολο της Πίστης”. Το μόνο όπου περιέχεται, πέρα από εκείνων βέβαια της Παναγίας και του Χριστού.
Μια άλλη όμως ενδιαφέρουσα πτυχή, είναι ότι τελικά ο Πόντιος Πιλάτος μεταθέτοντας το βάρος της ευθύνης του στο πλήθος από κάτω και δίνοντάς του την επιλογή ρωτώντας το, έχρισε συνυπεύθυνη ολόκληρη κοινωνία…
Σε έναν κόσμο γύρω μας λοιπόν, που ανθεί η αδικία, με χρόνο σωστού πλυσίματος κάπου 30 δεύτερα, βρέχουμε καταρχάς τα χέρια μας με κρύο ή ζεστό τρεχούμενο νερό, προσθέτουμε σαπούνι και το σχολαστικό ξέπλυμα μιας συνείδησης στη λογική “νίπτω τας χείρας μου” μόλις που ξεκινάει:
– “Εγώ δεν ξέρω, δεν είδα, δεν μου αρέσει γενικότερα να ανακατεύομαι σε ξένες υποθέσεις”.
– “Εγώ απλά εκτελούσα διαταγές. Δεν ήμουν σε θέση να τις κρίνω ή πόσο μάλλον και να τις παρακούσω”.*
*(Η δημοφιλέστερη δικαιολογία των Αξιωματικών του Χίτλερ, αλλά και του προσωπικού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά την ναζιστική θηριωδία στις δίκες που επακολούθησαν για εγκλήματα πολέμου).
-“Δεν πρόκειται να αλλάξω εγώ τον κόσμο, ούτε κι εσύ. Τι θες και τα σκαλίζεις;”
– “Εγώ δεν θίγομαι πουθενά σε όλο αυτό, δεν είχα κανέναν λόγο αντικειμενικά ώστε να αντιδράσω”.
– “Αντιδράστε πρώτα εσείς… ας βγει κάποιος μπροστά κι εγώ θα ακολουθήσω ύστερα”.
– “Έλα μωρέ τώρα… ο κόσμος λέει άλλα. Εξάλλου, το είπαν και οι ειδικοί”.
Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, στεγνώνουμε τα χέρια μας με καθαρή πετσέτα κι επαναλαβάνουμε, όπως φαίνεται σε βάση τακτική, στη διάρκεια της ημέρας και κατά τους αιώνες, όμως ενίοτε το ζωογόνο και διαφανές νερό, γυρνάει και γίνεται αίμα:
“καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν” (Ματθ. 27,25)
erimitic