(Ματθ.26,25)
Μεγάλη Τέταρτη και ο Ιούδας κάνει τη συμφωνία παράδοσης με τους Αρχιερείς και έτσι ο άνθρωπος αυτός είναι ο φυσικός υπαίτιος όπου νηστεύεις τις Τετάρτες σου, σχεδόν όλου του χρόνου.
Μεγάλη Τέταρτη, δηλαδή “όταν ήρθε η πόρνη και το μυρωδικό λάδι έχυσε στα πόδια του Ιησού. Αυτός που τράβηξε κοντά του τις πόρνες, δεν μπόρεσε να κρατήσει τον μαθητή;” αναρωτιέται ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ενώ την επόμενη ημέρα και κατά την ώρα του Μυστικού Δείπνου ο δρόμος του πια δεν είχε επιστροφή:
καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς (Ιω. 13, 27)
“Από εκείνη τη στιγμή ο Ιούδας, πρώην μαθητής του Ιησού Χριστού και πρώην άνθρωπος, διεγράφη από τον κατάλογο των ανθρώπων και καταγράφηκε στις τάξεις των πνευμάτων της κολάσεως…”
(Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Πώς προέκυψε αυτή η σκέψη για προδοσία μες στην καρδιά του όμως;
Εκείνη ακριβώς η κίνηση της πόρνης με το μύρο στα πόδια και στην κεφαλή του Ιησού, όπως διαβάζουμε και στα Ευαγγέλια σκανδάλισε τον έκπτωτο απόστολο και όπως επισημαίνει ο π. Σεραφείμ Ρόουζ το γεγονός οτι δεν πρόσεξε τις σκέψεις του πως τάχα ο Χριστός θεωρεί τον Εαυτό Του σπουδαίο με εντυπωσιακές και περιττές ενέργειες, πως γίνεται κατασπατάληση χρημάτων εις βάρος των φτωχών -ασχέτως βέβαια εάν ο ίδιος ο Ιούδας ο οποίος ήταν διαχειριστής των οικονομικών, έκλεβε το ταμείο- υπήρξε το κομβικό σημείο.
Τώρα όπου αυτή η επιφανειακή ματιά στον ψυχισμό του Ιούδα, τον φέρνει εγγύτερα σε εμάς και βλέπουμε ό,τι λιγάκι ή πολύ μας μοιάζει, ο π. Σεραφείμ παρατηρεί πως οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να βρεθεί σε παρόμοια ακριβώς θέση, διότι όλοι έχουμε πάθη στην καρδιά μας, στα οποία αποβλέπει ο πονηρός για να μας «πιάσει». Πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει «Ιούδες».
Καθημερινές μικρές προδοσίες όλων μας και ένα «κλικ» αρκεί να γίνουν κι εμβληματικές όπως αυτή του Ιούδα, η οποία τοποθετείται ανάμεσα στις τρεις κορυφαίες πτώσεις της ανθρώπινης ιστορίας, ανάμεσα σε εκείνες του Αδάμ και του Πάπα κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς.
Ιούδας, ο φυσικός υπαίτιος όπου νηστεύεις τις Τετάρτες σου, σχεδόν όλου του χρόνου, ο “πρώην άνθρωπος” και ξερασμένος πια από την αιωνιότητα ως ένα κακό πνεύμα και ο Χριστός επάνω στον Σταυρό για τις Παρασκευές σου, λόγω ενός άλλου πνεύματος, συγγενικού μα ευρύτερου, αυτού του “πνεύματος της εποχής”. Της τότε και ιδίως της τώρα.
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς:
“Ξεχάστε όλες τις ημέρες πριν και μετά την Μεγάλη Παρασκευή, δείτε τον άνθρωπο στο πλαίσιο της Μεγάλης Παρασκευής. Δεν σας φαίνεται ο άνθρωπος η συμπύκνωσις όλων των κακών, όλων των πειρασμών, όλων των αθλιοτήτων; Δεν δείχνει σήμερα ο άνθρωπος ότι η γη αποτρελάθηκε; Δεν απέδειξε σήμερα ο άνθρωπος ότι σκοτώνοντας τον Θεάνθρωπο είναι στ’ αλήθεια ή παραφροσύνη της γης;
Σήμερα ο άνθρωπος ορίζει ότι ο Θεός αξίζει τριάκοντα αργύρια. Ο Χριστός τριάκοντα αργύρια! Και είναι τάχα η τελευταία φορά; Μήπως ο Ιούδας είναι ο τελευταίος από εμάς που αποτίμησε τον Χριστό τριάκοντα αργύρια;”