Η σύγχρονη Ελληνίδα γερόντισσα από τον Πόντο με έναν βίο ακραία ασκητικό έπειτα απ’ τα ναυάγια που είχε η ζωή της, η λαϊκή μαυροφορεμένη Οσία Σοφία της Κλεισούρας η οποία κατάφερε να κάνει κάτι απ’ την Αιώνια Ζωή μια καθημερινότητά της και την Υπεραγία Θεοτόκο συνομιλήτριά της.
Κάνοντας το παν ώστε να δείχνει άσχημη εμφανισιακά, καταναλώνοντας τα απολύτως απαραίτητα ώστε ίσα να διατηρείται στη ζωή και με κουρέλιασμένα ρούχα στο ψύχος του χειμώνα, εκεί, στα όρια της εν Χριστώ σαλότητας, δεχόταν επισκέψεις από Αγγέλους, Αγίους, τα άγρια θηρία της φύσης που έτρωγαν απ’ το χέρι της, μέχρι πουλάκια του ουρανού τα οποία ολόγυρά της πέταγαν όταν εκείνη έπιανε να κάνει προσευχή.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο της ίσως γνώρισμα πέρα από ολα αυτά ήταν η αγάπη και η διάκριση με τα οποία “σκέπαζε” παραλείψεις και σφάλματα των ανθρώπων.
“Τα μάτια να βλέπουν και να μη βλέπουν. Τ ‘αυτιά ν’ ακούν και να μην ακούν. Το στόμα να μη βλασφημεί. Κλειδί στο στόμα. Να μη μεταφέρετε λόγια από τον ένα στον άλλο. Να έχετε για όλους αγάπη. Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός. Πολλάν υπομονήν να κάμετε, πολλάν υπομονήν!”
“Από πάνω είναι ο Πατέρας και μας βλέπει. Προσεύχεστε να σωθείτε και εσείς και τα παιδιά σας.
Το στόμα να γίνει βασιλικός και τριαντάφυλλον”.
“Εγώ θα φύγω, αλλά να ξέρετε, η λαιμαργία θα χάσει το κόσμον, η λαιμαργία και η υπερηφάνεια.
Ο Θεός περιμένει, περιμένει”.
(Οσία Σοφία της Κλεισούρας)