– Κείμενο: ερημίτης –
Ο καθένας και μία πορεία στον βίο του, που είναι προσωπική του και στην δικιά μου βρέθηκα να έχω αναζητήσεις οι οποίες με οδήγησαν στο να εξερευνήσω ιδέες και θεωρίες τόσες, τάσεις πνευματικές.
Ξόδεψα έτσι αρκετό καιρό όπου υπήρχα απλά ως άθεος και εγώ σε ετούτο το μυστήριο, το μέγα, της ζωής.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι, πως ανατρέχοντας πίσω τώρα, σε εκείνο ακριβώς το παρελθόν, ο λογισμός μου το εκλαμβάνει πια σαν μία… ευλογία.
Η ευλογία της αθεΐας μου λοιπόν και όλο ετούτο έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι από μία τέτοια παρελθούσα κατάσταση -που την οποία τώρα εκλαμβάνω πλέον ως διαμονή στα έγκατα, στη χώρα των νεκρών- μπόρεσα και εκ των πραγμάτων πέρασα από αυτό το φάσμα κίνησης προς την αληθινή ζωή, με μία δυναμική -λόγω των συνθηκών- αξιοπρόσεκτη πολύ.
«Οι δε τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού»
(Ματθ. 21, 31)
Έτσι, ήρθε η ώρα να συναντήσω και να συναναστραφώ τους πρώτους ανθρώπους της Εκκλησίας μετά την μεταστροφή μου. Ο έρωτας μου για την Πίστη που ανέβλυζε πλέον απ’ την ψυχή με οδήγησε στο να αναγνωρίζω αμέσως ποιός από εκείνους φύλαγε κάτι από Αλήθεια στην καρδιά και ποιός απέλεσε κάθε χάρη -εάν ποτέ την είχε αποκτήσει αυτή- και απλά περιφερόταν δίχως σκοπό και νόημα, παίζοντας τα διάφορα μικρά παιχνίδια εξουσίας ή μέσα από αγκυλώσεις του πνευματικες όποιος τον συναντούσε έσπευδε ατάκτως να εξαφανιστεί.
«Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής» (Άγιος Πορφύριος)
Οι άνθρωποι με πνευματικές αγκυλώσεις η αλήθεια είναι ότι με κράτησαν μακριά από την Εκκλησία τότε ή ακόμη και όταν μέσα απο συγκυρίες στη ζωή μου, νωρίτερα εν δυνάμει θα μπορούσα σε αυτή να είχα ενταχθεί, απ’ όταν τελικώς συνέβη.
Κατά την περίοδο της αθεΐας μου με είχανε διώξει με τον τρόπο τους μέσα από εκκλησία λέγοντας κάτι περιφρονητικό, όπως με έδιωχνε κι ο στείρος, δίχως καμία διάκριση και ιδίως δίχως πνευματικό αντίκρυσμα φανατισμός. Με διώξανε μέχρι και άστοχα βιβλία. Με έδιωξε αυτό που νόμιζα ως Ορθοδοξία, σε συμπεριφορές ανθρώπων που τις νόμιζαν Ορθοδοξία.
Σίγουρα διαθέτω αρκετές ελλείψεις και ελαττώματα μα είπα στον εαυτό μου έκτοτε μην έρθει αυτή η ώρα να εκφράσω μια τέτοια “θεουσίλα” τρομάζοντας με τη σειρά μου άλλους, όπως κάποιοι εμένα, κάποτε.
Επιπροσθέτως ως άθεος και παλιός ροκάς μου ήρθε πιο βατά η μετάβαση στην Πίστη. Και να τί εννοώ: η έννοια της “μικροαστικής αντίληψης” μίας στάσης ζωής δηλαδή όπου συναντάται ευρέως και όπου κατά την οποία ο άνθρωπος συνεπαρμένος από βιοτικά μικροσυμφέροντα αλλά και έχοντας παραιτηθεί από το να έχει την όποια βαθύτερη κριτική σκέψη ανυποψίαστος έρπει σε αυτήν εδώ τη γη, μου προκαλούσε τότε αποστροφή.
Η έννοια της “κοσμικής αντίληψης” λοιπόν στην Ορθοδοξία, ήρθε, την ένιωσα απόλυτα οικεία, τονίζει στον υπερθετικό βαθμό το πεθαμένο της “μικροαστικής” και μου συμπλήρωσε κάθε βαθύ κενό. Τώρα, εδώ, τα λείψανα, οι νεκροκεφαλές, έχουν βαθιά υπόσταση, Ζωή, σε έναν κόσμο όπου πίσω από το προφανές το τίποτα, τον έρωτα του τίποτα, είναι Αγιοπνευματικός.
«…άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους…» (Ματθ. 8, 22)
Η ευλογία της αθεΐας μου κάθε που συναντάω πια έναν άθεο όπου με χλευάζει ή ακόμη και με βρίζει. Εδώ το εύθυμο της υπόθεσης είναι πως από την στιγμή όπου “έμπλεξα” με το erimitic.gr και εν γένει την παρουσία μου την διαδικτυακή, ενίοτε διαβάζω κάτι υβριστικό που έχει αποδέκτη εμένα και το αστείο έχει να κάνει ακριβώς στο γεγονός ότι αυτός όπου “μου σέρνει τα εξ αμάξης” δεν φαντάζεται ότι κάποτε τα ίδια έλεγα και εγώ και μάλιστα πολύ καλύτερα από αυτόν.
Βλέπεις, γνωρίζω όλα τα επιχειρήματα ενός άθεου παρά πολύ καλά. “Been there, done that” που λένε και οι Αμερικανοί και αν μου επιτρέπεις να γίνω τώρα ειρωνικός, όταν μελετούσα όλες τις τάσεις περί αθεΐας, αυτοί, οι σημερινοί μου υβριστές, απλώς παρακολουθούσαν στην τι βι τα συμπαθέστατα στρουμφάκια…
Η ευλογία της αθεΐας μου και είναι απορίας άξιον το ποσό ένας υβριστής της Πίστης μπορεί να πιστέψει και να υιοθετήσει άκριτα τελικά τα όσα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάποια ανόητα βιβλία. Η ευλογία της αθεΐας μου διότι χρειάστηκε να ερευνήσω, να μελετήσω διεξοδικότερα και να τα καταρρίψω όλα.
«Ο Χριστός ήταν επίσης μισητός, είχε σταυρωθεί. Γιατί λοιπόν να περιμένουμε την παγκόσμια αγάπη αν ακολουθήσουμε τα βήματα του Χριστού;»
(Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ)
Σίγουρα δεν παραβλέπω κάποιον όπου ήτανε από παιδί στην Εκκλησία, όπου πορεύτηκε με γνώμονα την χάρη. Αυτό είναι το υγιές. Όμως ο καθένας μας είναι διαφορετικός με μία πορεία στον βίο του, που είναι προσωπική του, ποικίλες και οι ευλογίες και στην δικιά μου βρέθηκα με τη βιωματική μου εκείνη γνώση: Πώς είναι να ζεις χωρίς Θεό, πώς είναι το συναίσθημα όταν τον αντικρίζεις…