– Κείμενο: ερημίτης –
Την ίδια αυτή ευωδία που απ’ τα ρουθούνια διείσδυσε μέχρι στο πιο λησμονημένο μα και αγνό κομμάτι της ψυχής της…
Το ίδιο αυτό φυτό όπου κατόπιν έσκυψε να περιεργαστεί καταμεσής της στείρας ερημιάς της…
Την ίδια αίσθηση Θεού που πλήρωσε το ανήσυχο της πνεύμα…
Το στέμμα όπου κατέθεσε γονατιστή στο Ξύλο που παλλότανε θαμμένο σαν απόβλητο και ποδοπατημένο…
Η ίδια πάντα ανείπωτη αίσθηση κάθε φορά που ορθόδοξα ανυψώνεται πέρα απ’ το μπόι μας ο Σταυρός τινάζοντας τα χώματα και πορφυρώνοντας εκστατικά και ενδόμυχα όλες -τις παρά λίγο- άγιες ή και άγριες συνειδήσεις…
14 Σεπτεμβρίου, η Ανύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και ήδη από απόψε οι ναοί μοσχοβολούν βασιλικό, κλωνάρια που θα διαμοιραστούν, είθε οι ρίζες τους να “πιάσουν”.
Η νύχτα απόψε μοσχοβολάει βασιλικό, το διηνεκές, το χθες, το πάντοτε και η αυριανή ημέρα.
Η Ζωή μυρίζει απόψε βασιλικό, η Αλήθεια, καθώς και τα λεπτά, λευκά ακροδάχτυλα της άγιας βασιλομήτωρος, όπου η μυρωδιά την ζάλισε και απόψε σου τα ακουμπάει πολύ απαλά στη μύτη.
Είθε οι απλοί διαβάτες νά οσφραίνονται πάνω σου τον βασιλικό, όταν ανυποψίαστος απλά εσύ περνάς, όταν αλληλεπιδράς μαζί τους.
ΕΡ.ΙΜ.Ι.Τ.ΙC.