– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Κύριε άνθρωπον ουκ έχω….
μιας και τον άφησα λιπόθυμο πάνω στην κλίνη της εφήμερης απόλαυσης…
μιας και τον εγκατέλειψα ολομόναχο στο σκοτεινό διάδρομο ενός νοσοκομείου…
μιας και τον έβαλα σε εκείνον τον “υπέροχο οίκο της ευγηρίας”…
μιας και στο ορφανοτροφείο του εξασφάλισα «καλύτερη ζωή»… μιας και Σου τον «επέστρεψα αδιάντροπα», σαν άκουσα τον πρώτο χτύπο της καρδιάς του… μιας και έριξα στη λήθη μονομιάς όλα τα χρόνια της φιλίας του…
μιας κι έσβησα απ’ την καρδιά όλες τις πράξεις της αγάπης του…
μιας και στο Γολγοθά του αρνήθηκα να επωμιστώ το πιο μικρό, το ελάχιστο απ’ το βάρος του Σταυρού του…
μιας και ποτέ δε μου περίσσεψε μια “καλή κουβέντα” κι ένα χάδι, ένα χαμόγελο…
μιας κι η αγκαλιά μου ήτανε κάθε φορά κλειστή…
μιας κι όσα μου προσέφερε φάνταζαν λιγοστά κι ανεπαρκή…
μιας και μετρούσα πάντοτε τα πάντα, ψάχνοντας κέρδη κι’ ευκαιρίες φοβερές…
μιας και για εκείνο το ποτήρι με νερό, περίμενα αντάλλαγμα μεγάλο…
Κι έμεινα μόνος μου στο τέλος, ξαφνικά. Πιο μόνος κι από μόνος μιας και δεν άντεξα πια να με υπομένω.
Πλανιέμαι τώρα σαν το φάντασμα σ’ ανήλιαγα στενά και δρόμους δίχως φώτα. Ζω με παρέες εικονικές και φίλους μιας βραδιάς, που χάνονται σα σβήσει η οθόνη. «Ντύνομαι» κάθε μέρα μ’ άλλο πρόσωπο, διότι ντρέπομαι να ρίξω στο δικό μου ένα βλέμμα.
Πλαγιάζω στο άδειο μου κρεβάτι ανάπηρος, όχι στο σώμα μα στη δόλια μου ψυχή. Που ‘ναι παράλυτη να κινηθεί σε Σένα μα ευκίνητη σε κάθε λογής πάθος.
Κι όμως θυμάμαι πως δεν ήμουν έτσι εξ´ αρχής… Και νοσταλγώ εκείνες τις παλιές κι ολόφωτες ημέρες…
Και αναζητώ τη σπίθα μιας αφορμής για να επιστρέψω πίσω…
Κύριε βοήθει μοι γιατί ποθώ να γίνω πάλι υγιής.
Αλλά δεν έχω άνθρωπο, παρά μόνο Εσένα.