– Κείμενο: Ειρήνη Παπαγεωργίου –
Ήρθαν οι μέρες κ μπαίνει στην Ιερουσαλήμ ταπεινά, φωνάζοντάς του ο κόσμος το ωσαννα… Κι από το ωσαννά στο σταύρωσον, μια απογοήτευση μεσολάβησε…
και μια ματαίωση προσδοκιών…
Και Τον αρνήθηκαν αυτοί που πριν λίγο Τον προσκυνούσαν.
Στέκει Μόνος, στον κήπο της Γεσθημανή και ματώνει… Ματώνει το σώμα του από την αγωνία. Ματώνει η θεϊκή ψυχή Του , για όλη την αμαρτία που θα σηκώσει.
Και φτάνουν, μέσα στη νύχτα. Όπως οι κλέφτες. Γιατί δεν τολμούν να Τον αντικρίσουν με το φώς της μέρας. Και παρόλο που Τον “ξέρουν”, πάλι δεν μπορούν να Τον αναγνωρίσουν. Κι ένα φιλί και τριάντα αργύρια, πουλάνε έναν Θεό.
Μόνος στέκει στο μέσο ενός πρόχειρου δικαστηρίου. Όρνεα άγρια να τον κατασπαράξουν εκείνη τη στιγμή, αν γινόταν. Δεν μπορούν όμως. Όλα συμβαίνουν κατόπιν σχεδίου Του. Εκείνος θα δώσει τη λύση, όπως Θέλει κι όπως πρέπει. Γιατί ενώ εκείνοι κατεργάζονται τον αφανισμό Του , Εκείνος εργάζεται την σωτηρία τους. Τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας!
Μόνος στη φυλακή και μόνος στο φραγγέλωμα. Χωρίς ανθρώπινη παρέα. Μόνο η Μητέρα Του , πίσω Του, κοντά Του κάπου, να νιώθει κάθε ράπισμα, φτύσιμο, χλευασμό και να νιώθει την καρδιά της να σκίζεται ξανά και ξανά.
Μόνος στο δρόμο αγκαλιά με τον Σταυρό Του. Και χέρι βοηθείας ο Σίμων ο Κυρηναίος.
Δεν τον έβαλαν για να τον βοηθήσει, αλλά απλώς για να μην πεθάνει πριν Τον σταυρώσουν. Έπρεπε να ατιμωθεί. Έπρεπε να Τον δουν όλοι…
Αυτός που δεν ειπώθηκε από το Άγιο στόμα Του τίποτα κακό.
Αυτός που καμμία πράξη Του δεν έκανε κακό, μόνο θεράπευσε.
Αυτός που τα μάτια Του είχαν μόνο καλοσύνη και κατανόηση.
Αυτός που δεν είχαν τίποτα να Του προσάψουν, παρά μόνο ότι τόλμησε να πει την αλήθεια.
Και σήμερα 2024 χρόνια μετά, καμμία διαφορά, καμμία αλλαγή. Κάθε μέρα, κάθε χρόνο, όλοι μας, σαν τον φίλο που τον θέλουμε όπως εμείς θέλουμε και όταν έχουμε ανάγκη, από το ωσαννά εν τοίς υψίστοις , ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου στο άρον άρον σταύρωσον Αυτόν, μια απογοήτευση και μια ματαίωση μεσολαβεί…