Βασίλειος Όσμπορν Επίσκοπος Σεργκίεβο
Ο Ιησούς επιλέγει να εισέλθει στην πόλη «καθισμένος πάνω σε γαϊδουράκι» (Ιωάν. 12, 15), μα μόνο μετά την Ανάσταση συνειδητοποιείται από τους μαθητές πως με την πράξη Του αυτή εκπληρώνει τη σχετική προφητεία του Ζαχαρία. Όσο για το ίδιο το πλήθος (μέσα σ’ αυτό κι οι μαθητές Του), δεν συνειδητοποίησε ούτε μια στιγμή πως συνόδευε τον Ιησού στο θάνατό Του· αντίθετα πίστευε πως επευφημεί έναν ηγέτη που θα πετύχαινε την ανασύσταση του επίγειου βασιλείου του Ισραήλ. Κι είχαν δίκιο να περιμένουν από τον Ιησού την εγκαθίδρυση μιας Βασιλείας, μα είχαν άδικο να νομίζουν πως η Βασιλεία Του θα ήταν «του κόσμου τούτου».
Μέσα από τις Ακολουθίες που οδηγούν στη Σταύρωση και την Ανάσταση, προκύπτει μια ασυμφωνία μεταξύ όσων οι άνθρωποι νομίζουν πως συμβαίνουν και όσων πραγματικά συμβαίνουν. Δεν είναι ότι οι μαθητές και οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν τίποτα, αλλά ότι απλά δεν αντιλαμβάνονται το πλήρωμα όσων σταδιακά αποκαλύπτονται.
Αυτό το σημείο της ασυμφωνίας είναι σημαντικό διότι δεν είναι κάτι που απλά σχετίζεται με τους μαθητές· δεν είναι κάτι που ολοκληρώθηκε με την Ανάσταση και πλέον δεν υπάρχει ανάγκη να ξανασυμβεί. Είναι κάτι που συμβαίνει στον καθένα μας, κάθε στιγμή. Στον καθένα μας αποκαλύπτονται πράγματα που όμως δεν γίνονται κατανοητά. Μονάχα σε κάποιο μελλοντικό στάδιο θα γίνουν αντιληπτά στις αληθινές τους διαστάσεις.
Από το βιβλίο «Φως Χριστού: Στο μονοπάτι της Μ. Σαρακοστής», έκδ. Εν πλω.