– Κείμενο: ερημίτης –
Η έρημος της Σαρακοστής όλο και αραιώνει κι αφήνει να αποκαλυφθεί πέρασμα κακοτράχαλο, απότομα ανηφορικό και άγρια πετρώδες.
Ο προσκυνητής ανοίγει ακόμη ένα κουμπί απ’ το κομμάτι υφάσματος, που με τα μάτια της ψυχής το βλέπει πια ως κουρέλι. Στέκεται. Ολόγυρά του συμπαγές δείχνει πάλι το τίποτα, σκουπίζει κάπως πρόχειρα το στέρνο το ιδρωμένο.
Ξέρει, 40 ημέρες δόθηκαν να πελεκήσει εκείνη την στραβή ψυχή, 30 σκαλοπάτια σε μία κλίμακα που οδηγεί στο επέκεινα. Και όλα πήγαν χαμένα.
Μια κοινωνία του δόθηκε προκαταβολικά, έχουσα τη στρεβλή πεποίθηση πως είναι τάχα υγιής και απελευθερωμένη, μια ξεχασμένη πολιτεία, κάτω, μισοθαμμένη.
Τώρα εκείνος ξέρει, μόνο τον χρόνο του έχασε, μία ολόκληρη -σχεδόν- Σαρακοστή με την ψυχή στις ερημιές να χάσκει. Γρυλλίζει αποκτηνωμένη. Μία Μεγάλη Τεσσαρακοστή σαφέστατα αποτυχημένη.
Κι όπως στην πέτρα έκατσε και έπεφτε το σκοτάδι, λιγάκι εντέλει αποκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον Σταυρό και Άγγελος Κυρίου, λέει, χαμήλωσε και τρυφερά του άγγιξε τον ώμο:
«Μην ολιγοψυχείς προσκυνητή, καθώς αυτή σου η επίγνωση και η παραδοχή είναι κι αυτή σου η προίκα, δοσμένη από εμένα, τώρα στο τέλος της Σαρακοστής, στην έξοδο της άγριας ερήμου. Ώστε με αυτή να πορευτείς στον δρόμο που απομένει.
Ώστε να μην βιώσεις πάλι, όχι ξανά και αυτό το Πάσχα σου, απ’ την πλευρά του δήμιου σταυρωτή.
Ως ο συνήθης ύποπτος και ο κατ’ εξακολούθηση του Αγίου Πάσχα θύτης».
Αυτά ήταν τα λόγια του και χάμω έπειτα του ‘δειξε, τις άκρες από τις κορφές της πολιτείας της χωματένιας.