– Κείμενο: ερημίτης –
Κάποτε γνώρισα έναν Γέροντα όπου μπορούσε κι έβλεπε, ψηλάφιζε τους μώλωπες, τις εκδορές που κουβαλάς εκ γενετής από του προπατορικού αμαρτήματος την πτώση.
Ο Γέροντας για τον οποίον μιλώ, μοναδικά αντιλαμβανότανε στους φυσικούς του οφθαλμούς εκείνη την αμέλεια και την ακαθαρσία όπου διέπει την ανεκπαίδευτη ψυχή, να δρα πάνω στο φυσικό σου σώμα. Ρακένδυτοι στα μάτια του περνούσανε οι άνθρωποι, ανυποψίαστοι. Με λαδωμένα τα μαλλιά και άναρχα μπλεγμένα, τρύπια τα ακριβά τους ρούχα και σκοροφαγωμένα, με δόντια σαπισμένα. Όλοι, έτσι μπροστά του.
Ξαπόσταινε κάπου απόμερα μ’ ένα λεπτό σακίδιο κατάσαρκα κι απλά παρατηρούσε, λίγο πριν συνεχίσει.
Δεν γνώριζε κανέναν κι ούτε ποτέ πρωτοβουλία έπαιρνε να ‘ρθει να σου μιλήσει. Κι αν κάποιος από περιέργεια πιο πολύ του έπιανε την κουβέντα, η ύλη που έκρυβαν τα λόγια του και τα φτηνά όνειρά του, στον Γέροντα η ύλη αυτή ακριβώς αποκτούσε υπόσταση και την ρευστοποίουσε. Αγκομαχώντας έμενε εκεί να την βαστάζει. Όλο αυτό το βάρος της του πίεζε τα μάτια, τον χτύπαγε την μέση.
Δεν ξέρω πια εάν ζει ή αν πέθανε μα τελικώς μικρή σημασία έχει. Διότι ενόσω ο μέσος άνθρωπος αρέσκεται να κάνει υπέρμετρες γιορτές για τα γενέθλιά του και μνημονεύει έτσι όλα τα έτη αυτά που περιφέρεται στη γη -πολλές φορές ασκόπως-, ο άγιος ως γνωστόν εορτάζεται στην επέτειο ημέρας του θανάτου. Μια τέτοια ημέρα είχε βρει ο Γέροντας, κάποια συγκεκριμένη. Καλούσε πανάρχαιους εχθρούς, τους κομιστές φόβων παλαιών, φορείς δήθεν σημαντικών θεμάτων, ό,τι η δόξα το παράτησε, σαν έφυγε μονάχη.
Μια τέτοια συγκεκριμένη ημέρα με τους προσκεκλημένους του ζητούσε να δειπνήσει. Μία κανάτα οίνο από λημνίους αμπελώνες, τους πιο εκλεκτούς μπροστά του και ύστερα πάνω από την κεφαλή τους, έναν – έναν γλυκά ο ίδιος να κερνά.
Κάποτε μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή, ανίδεος θυμάμαι είχα αφελώς ρωτήσει:
– “Γέροντα ποιο είναι το νόημα της ζωής;”
– “Την ίδια απορία με εσένα την έχει και ο Θεός” απάντησε και μου έδειξε εκείνη ακριβώς τη νύχτα.
Ήτανε η λεπτή ειρωνεία του ή η ασάφεια του σκοταδιού που κάτι εγκυμονούσε, το αίτιο που όλο αυτό με είχε κινητοποιήσει;
Κάποτε γνώρισα έναν Γέροντα όπου μέσα στο άπειρο ζούσε.