– Κάποιες σκέψεις με τη μορφή ποίησης από τον Δημήτρη Αθωνίτη –
Ο «κανόνας» των βράχων
Είναι ο «κανόνας»,
το διακόνημα μα και ο καημός
των βράχων….
Να δέχονται με αφέλεια, τα ψεύτικα φιλιά.
Και άλλοτε τα άγρια χαστούκια
εκείνης της πλανεύτρας θάλασσας.
Να υπομένουν το καυτό
φιλί του ήλιου,
παρέα με το παγωμένο
χάδι του χιονιού.
Να βυθίζονται ακόμη περισσότερο
σε αυτή τη μοναξιά τους,
όταν η ομίχλη απλώνει πάνω τους
το ολόλευκο και μελαγχολικό της πέπλο.
Να «τρώγονται» απ΄ το αλμυρό σαράκι.
Κι΄ όμως να στέκουνε ασάλευτοι, εκεί
αρνούμενοι πεισματικά να κάνουνε
έστω ένα βήμα πίσω.
Να χάνονται κάτω απ’ τα μεγάλα κύματα.
Και όταν αυτά υποχωρούν,
να προσπαθούν ξανά να βρουν
το μονοπάτι που θα τους βγάλει στη στεριά.
Να ‘ναι φωλιά και σπιτικό, για κάθε
ορφανό θαλασσοπούλι του ουρανού.
Να ακούνε το γλυκόπικρο
παράπονο του ανέμου.
Να συγκεντρώνουν με «ευλάβεια»
τα δάκρυα και τους λυγμούς.
Παίρνοντας στην αγκάλη τους
όλα τα γκρίζα σύννεφα.
Να αγναντεύουν προς το πέλαγος,
ψάχνοντας για την παρουσία Σου.
Καθώς αυτοί δεν γίνεται
να έρθουν προς Εσένα.
Να μην μπορούνε πάντοτε
να υψώσουν προς τον ουρανό
τα χέρια τους τα πέτρινα
ώστε να δεηθούν και να ζητήσουν άφεση.
Να προσπαθούν συνέχεια
να μαλακώσουν, μια σταλιά
εκείνη τη σκληρή και πέτρινη
καρδιά τους.
Να σιγοψιθυρίζουν το όνομα Σου,
όλες εκείνες τις ατέλειωτες βραδιές
που το σκοτάδι τους αγκάλιασε
και η ανατολή φαντάζει απόμακρη πολύ.
Να περιμένουν να Φανείς
έστω για μια φορά, για μια στιγμή.
Προτού να γίνουν σκόνη
και σκορπιστούν στη θάλασσα.
Κύριε, κάποιους τους έκανες βουνά
και κάποιους άλλους βράχους.
Μοναχικούς, καταμεσής στο πέλαγος.
Μην τους ξεχνάς. Άλλωστε και αυτοί
οι βράχοι γίνανε απ΄ τα δικά Σου χέρια.