– Κείμενο: ερημίτης –
Α’ Οικουμενική Σύνοδος. Τέσσερις Άγιοι, οι Άγιοι Αθανάσιος, Σπυρίδωνας, Νικόλαος και φυσικά ο Μέγας Κωνσταντίνος, μία μεγάλη αίρεση ο Αρειανισμός, οπού μέχρι και σήμερα ασκεί επιρροή στη σύγχρονη “new age”, μια αίθουσα κατάμεστη από επισκόπους, ο Άρειος ο ίδιος, μαζί κι οι μορφωμένοι οι υποστηρικτές του κι όλα τα παραπάνω στη χρονική στιγμή αμέσως μετά το τέλος των διωγμών.
Η παρακάτω ιστορία λίγο ή πολύ γνωστή κι ιστορικά μάλλον αυθεντική.
Ο Άρειος ο οποίος περιγράφεται ως λεπτός και ασκητικός στην όψη, με μία ευγένεια χαρακτήρα, με μόρφωση και πειθώ αλλά και με μία υποβόσκουσα έπαρση που είναι σύνηθες γνώρισμα σε αιρετικούς ανθρώπους, διαλαλούσε εν ολίγοις μία θεωρία δικιά του, όπου σε αυτήν κατέρριπτε στην πράξη το βασικότατο εκείνο δόγμα περί Τριαδικότητας Θεού. Ότι δηλαδή ο Χριστός δεν είναι θεός ο ίδιος, μα ένα κτίσμα του Θεού, όπως υποστήριζε.
Από την άλλη ο Άγιος Νικόλαος, με έναν βίο Ορθοδοξίας στην πράξη. Δηλαδή, φυλάκιση λόγω πίστης, διαμοιρασμός της περιουσίας του στους ανήμπορους, ασκητισμός.
…Και ο Άρειος ρητορεύει μέσα σε τόνους που έχουνε ήδη υψωθεί: «Ίδιον ουδέν έχει του Θεού καθ’ υπόστασιν ίδιότητος, ουδέ γαρ εστιν ίσος, αλλ΄ ουδέ όμοούσιος αυτώ».
Το χέρι του Αγίου αστραπιαία σηκώνεται με μία δυναμική αγανάκτησης κι ύστερα προσγειώνεται άτσαλα στο πρόσωπο του Αρείου, δημιουργώντας έτσι ίσως το πιο ορθόδοξο χαστούκι που ρίχτηκε ποτέ.
Ενόσω ο αιρετικός ομιλητής στην παγωμένη σιωπή κρατάει το μάγουλο του σαστισμένος, με όλους τους συμμετέχοντες στην Σύνοδο να έχουν εκπλαγεί, κάποιος στο σήμερα αναγνώστης του περιστατικού, ίσως να του προσδώσει μία χροιά που θα’ ναι αρνητική. Ωστόσο ίσως θα πρέπει να συνυπολογίσουμε σε αυτό δύο σημεία. Στο ότι η βία, πρώτον, μπορεί να είναι και λεκτική και δεύτερον ότι τον Άγιο τον συνεπήρε η οργή, όχι για ένα θέμα που αφορούσε εκείνον προσωπικά, μα την αλήθεια του Θεού για όλη την κοινωνία και τις επόμενες γενεές.
Όπως κι αν έχει, είτε αν κάποιος θα είχε ευχηθεί: “να αγιάσει το χέρι του” είτε όχι, επάξια εκείνος αγιάσε ήδη όλος.
Αφήνοντας το δίλημμα αυτό, ας θυμηθούμε ότι κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στα 325 μ.Χ. ξεκίνησε να συντάσσεται το Σύμβολο της Πίστεως, το απόλυτο πνευματικό χαστούκι για καθετί εν δυνάμει αιρετικό.
Για παράδειγμα, κατά διαστήματα γίνεται λόγος στις μέρες μας, περί επιθυμίας για ένα κοινό Πάσχα Ορθόδοξων με τους Καθολικούς. Ανατρέχουμε λοιπόν στο Σύμβολο της Πίστεως και διαβάζουμε: “Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν” όπου ξεκάθαρα εκεί διαπιστώνουμε ότι η Εκκλησία είναι μία, η γνήσια, η Ορθόδοξη και άρα δεν υπάρχει δεύτερη των Καθολικών, μια τρίτη των Προτεσταντών, τουτέστιν η πρόταση είναι εν τη γενέση άκυρη, μιας και δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για να συνεορτάσουμε οι Ορθόδοξοι ή και για να συνεργαστούμε.
Ο Άρειος τελικά στη Σύνοδο κρίθηκε ως αιρετικός κι ας μην ξεχνάμε τελικά ότι Ορθοδοξία σημαίνει πνευματικός αγώνας κι άρα εκ των πραγμάτων κι υπό τον κίνδυνο να διολησθήσουμε κι εμείς οι ίδιοι σε μία αίρεση, κάποια χαστούκια στη ζωή θα πρέπει να επιτρέψουμε να τα “φάμε”.
Όπως ο Άη Νικόλαος που δέχτηκε πρώτα πολλά από αυτά, πριν -με διάκριση- να ρίξει εκείνο το ένα.
Γιατί ίσως το πιο ορθόδοξο χαστούκι της Ιστορίας να μην είναι του Αγίου Νικολάου τελικά, αλλά αυτό που δέχτηκες και που δεν ανταπέδωσες κι αυτό επειδή αισθάνθηκες ότι κι εσύ ήσουν μαθητής του Ιησού Χριστού.