– Κείμενο: ερημίτης –
Θάνατος είναι το κάθε χάραμα που περιμένεις στην ουρά για τη θυσία προς τον χρυσό βωμό, των ψυχικών σου κομματιών για μία εύνοια που σε εκδικείται στιγμή με τη στιγμή.
Θάνατος είναι η σύμπλευση με ιδεολογίες όπου κουρελιασμένες χάσκουνε και διαλύονται επάνω από ένα μνήμα και θα σε αφήνουσε γυμνό όταν διαβείς την όχθη.
Η εξουσία θάνατος, μοιράζοντας κουπόνια, μέσα στον κόσμο των νεκρών μοναχική επαίρεται, μοναχική πενθεί.
Θάνατος το life style, παίρνει μορφή, εξέρχεται απ’ τα media, βαστάει σχοινί, σε πνίγει. Αργά – αργά. Το Πυρ. Το Πυρ αυτό το αιώνιο. Το εξόρισες μαζί σου και έγινες πυρ το εξώτερον. Ο ίδιος. Όλος. Διότι:
Δοκίμασε πειραματικά να πας κάπου στη γειτονιά σου. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να τη βιώσει αδέσποτη ολοσδιόλου από Θεό. Αφήσου στα βασικά σου ένστικτα, στον ανταγωνισμό, στη μάταιη ανοησία, στο γκρίζο της το χρώμα.
Και κάπου εκεί μια στήλη του Άκτιστου Φωτός και ο Ιησούς ολόγραμμα για πέντε δευτερόλεπτα. Ένα… δύο… τρία… τέσσερα… και ύστερα όλα ξανά όπως πρώτα. Μα δεν μπορεί να ξαναγίνουνε όλα όπως ήταν πρώτα.
Στο ίδιο μέρος ο Παράδεισος, εδώ. Κι η Κόλαση εδώ.
Στο ίδιο μέρος η Ζωή, στο ίδιο ζέχνει ο θάνατος. Εδώ.
Νομίζω είναι μονόδρομος.
Ορθοδοξία ή θάνατος.