Είναι αλήθεια ότι δεν μας λείπουν οι γνώσεις, οι ορθές νουθεσίες, ούτε οι σοφές συμβουλές. Μας λείπει η διάκριση. Δυσκολευόμαστε εμείς οι άνθρωποι να διακρίνουμε τις συμφέρουσες για εμάς και τους γύρω μας, προτεραιότητες στην καθημερινή μας ζωή. Σε ποιες περιπτώσεις να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή, ποιες δράσεις μας προηγούνται και ποιες προϋποθέτουν τις ακόλουθες αυτών, και ούτω καθ’ εξής. Αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο και ενέργεια για δευτερεύουσες δραστηριότητες και δεν μας περισσεύει δύναμη για τις πιο σημαντικές. Όπως για παράδειγμα στο θέμα της προσευχής, της σιωπής του νου και της εν γένει νηπτικής περισυλλογής, που φαίνεται να μην κατανοούμε την σπουδαιότητα της δυναμικής τους. Καταπιανόμαστε με χίλιες δυο άλλες περιπτώσεις, παρά με τα δυνατά όπλα που βρίσκονται στην φαρέτρα μας και που επιβάλλει η εποχή μας. Στο σήμερα, η άμεση ανάγκη βρίσκεται στην εφαρμογή των υπεράφθονων γνώσεων που κατέχουμε, στην ευταξία των εσωτερικών δυνατοτήτων μας, στην ισορροπία της ψυχοσωματικής, της συναισθηματικής και της πνευματικής μας υπόστασης. Γι’αυτό και και οφείλουμε να επιμείνουμε στην εξάσκηση της νηπτικής προσευχής και στην εξισορρόπηση των διανοητικών και πνευματικών λειτουργιών μας, μέσω των τεχνικών περιφρούρησης του νου και της καρδιακής νοημοσύνης. Σήμερα, βλέπουμε ξεκάθαρα πια, πόσο επίκαιρη αναδεικνύεται γι ακόμη μια φορά, η Πατερική διδασκαλία και ο Ορθόδοξος νους. Ο Ρώσος Ορθόδοξος φιλόσοφος Ιβάν Κιρεγιέφσκυ διασαφήνισε πως:
“η απόκτηση του πατερικού νου κάνει κάποιον ικανό να δει αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν”.
Και ο πάντοτε επίκαιρος π. Σεραφείμ Ροουζ συμπληρώνει:
«Ένας Ορθόδοξος νους στέκεται στο σημείο όπου συναντιούνται όλοι οι δρόμοι. Κοιτά προσεκτικά κάθε δρόμο και, από τη μοναδική του πλεονεκτική θέση, παρατηρεί τις συνθήκες, τους κινδύνους, τις χρήσεις, και τον τελικό προορισμό κάθε δρόμου. Εξετάζει κάθε δρόμο από την πατερική σκοπιά, καθώς οι προσωπικές του πεποιθήσεις έρχονται σε πραγματική, όχι υποθετική, επαφή με την περιβάλλουσα κουλτούρα».
Αυτές οι τοποθετήσεις είναι πέρα για πέρα αληθινές. Το βλέπουμε όλο και περισσότερο κάθε μοναδική ημέρα που περνά. Ας επιτείνουμε λοιπόν τις φιλότιμες προσπάθειές μας προς την υγιή πνευματικά κατεύθυνση και ας επιδοθούμε με διάθεση, θάρρος και παλικαρίσια επιμονή στην καλύτερη δυνατή εκμάθηση και εφαρμογή της καρδιακής προσευχής, της νήψης και της επαγρύπνησης του νου και της καρδιάς μας, ενθυμούμενοι τον Λόγο του Χριστού, “γρηγορείτε και προσεύχεσθε” (Μάτθ. 26:42). Διότι δίχως νηπτική εγρήγορση, η προσευχή δεν μπορεί να προσφέρει τις ασύλληπτες δυνατότητές της και διότι μόνον τότε, εργαζόμενοι δηλαδή με το εσωτερικό του “ποτηριού μας” (έσω άνθρωπος) θα επιτύχουμε την κάθαρση ολοκλήρου του Είναι μας (Μάτθ. 26:42) και θα μπορούμε τότε να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή, κάθε γεγονός, κάθε περίσταση της ζωής στην πληρότητα της. Τίποτε λιγότερο.
