– Κείμενο: ερημίτης –
Και το Τριώδιο ανοίγει, ο δρόμος μας όλο και πιο ερημικός, μας σπρώχνει προς τη σιωπή, την κάθαρση και τη δοκιμασία της Μ. Τεσσαρακοστής και μια εμβληματική παραβολή οπού μάλλον αισθανόμαστε ψευδώς ότι το μήνυμα της κατέχουμε καλά, σήμερα, αρχή του Τριωδίου έρχεται για να μας σοκάρει.
Να μας σοκάρει διότι ως Ορθόδοξοι έχουμε μάθει να προσπερνάμε τους τύπους τους εξωτερικούς, έχουμε διδαχθεί από τους Νηπτικούς Πατέρες να σκάβουμε προς τον ψυχισμό με τον πνευματικό αγώνα κι έτσι θα μας καλούσα όλους μας λοιπόν να φανταστούμε ως τον ναό που περιγράφεται μες στην παραβολή, τον νου μας, που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος εξάλλου και αυτός.
Εκεί λοιπόν μες στο ημίφως του, στην καθημερινότητα μας, μία ενδόμυχη αυταρέσκεια και μία σύγκριση άνιση συντελείται ειδικά όταν αντικρίζουμε κάποιον συνάνθρωπό μας.
Θα μπορούσε να είναι:
Εγώ βγάζω περισσότερα χρήματα από εκείνον.
Εγώ έχω φτιάξει μία καλή οικογένεια, εκείνος όχι.
Εγώ είμαι εξυπνότερος και έχω πολύ περισσότερες γνώσεις από εκείνον.
Κι ο Φαρισαίος μέσα μας, όλο αυτοδικαιώνεται και συνεχώς καγχάζει. Μόνο σε μια μεγάλη αρρώστια ή θλίψη μας, ξετρυπώνεται μέσα στον νου δειλά δειλά ο Τελώνης.
Ίσως δεν φανταστήκαμε ποτέ, δεν συνειδητοποιήσαμε, ότι χωρίς την εσωτερική και διαρκή εγρήγορση, ο Φαρισαίος είμαστε τελικώς εμείς και θα ‘ταν μάλλον ωφέλιμο, ίσως για πρώτη μας φορά τη μέρα αυτή να αναλογιστούμε φορώντας τα παπούτσια του καί ζώντας τη ζωή του. Όμως μην σκας, μια νέα ημέρα, μια νέα μετάνοια και ειδικά οπού τώρα το Τριώδιο ανοίγει κι ο δρόμος μας όλο και πιο ερημικός, μας σπρώχνει προς τη σιωπή, την κάθαρση και τη δοκιμασία της Μ. Τεσσαρακοστής.
Κι αμαρτωλοί κι ελεύθεροι κάτω απ’ το έλεος Του.