– Κείμενο: ερημίτης –
“Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;”
Δέκα Λεπροί παρακαλούν τον Ιησού για να τους ελεήσει. Όλοι τους θεραπεύονται μα ένας μόνο από αυτούς γυρνά να Τον ευχαριστήσει.
Λαμβάνει την απάντηση: “η πίστις σου σέσωκέ σε” και πιθανόν ο ευλαβής πρώην Λεπρός τότε να αναλογίζεται ότι η γιατρειά αποτελεί ολότητα ψυχοσωματική.
Εδώ, θα ήθελα βέβαια να εκφράσω την αμέριστη μου συμπαράσταση προς τους υπόλοιπους εννέα που στάθηκαν αγνώμονες, σε αυτό το φέρσιμό τους που μου ‘ναι τόσο οικείο και που ίσως αυτή η συμπεριφορά η ανάρμοστη να είναι τελικώς η πιο διαδεδομένη μας παθογένεια απ’ όσες περιγράφονται στο Ευαγγέλιο μέσα. Πόσες αμέτρητες φορές σε μία θλιμμένη μας περίοδο ή και απλή στιγμή δεν έχουμε ζητήσει αυθόρμητα απ’ τον Θεό βοήθεια και μόλις όμως το αίτημά αυτό εκπληρωθεί, γεμίζουμε ενστικτωδώς από χαρά ή και έπαρση και τα ξεχνάμε όλα; Από την αρχική ευλάβεια περνάμε αστραπιαία σε μία διάθεση ναρκισσιστική κι αποκοπής από τον Θεό. Την όποια ευεργεσία την οικειοποιούμαστε εμείς, την αποδίδουμε στις ικανότητές μας και στο λαμπρό μας άστρο.
Δέκα Λεπροί στέκονται απέναντι από τον Χριστό και στην ουσία ο ένας αντιλαμβάνεται την Παρουσία του Χριστού. Άλλη η διεργασία μέσα του, άλλη μέσα στους άλλους. Δέκα συνομιλούν με τον Θεό, μα ένας μονάχα αισθάνεται και ζει με τον Θεό αν και στο σύνολό τους υπήρχαν στον ίδιο τόπο. Και πιθανόν ο ευλαβής πρώην Λεπρός τότε να αναλογίζεται πως τελικά κάποιες φορές Κόλαση και Παράδεισος είναι στον ίδιο τόπο.