Τοποθεσία: Ελλάδα. Ένα ξημέρωμα με φως που θήλασε ολονυχτίς από το ελληνικό τοπίο, ο δρόμος των τζιτζικιών του Αυγούστου που σάστισε τον μοναχικό, ανήσυχο περιηγητή και από τότε δεν περπατάει μόνος.
Ένα αλογάκι της Παναγίας που το ‘δειξε χθες μία γιαγιά στο εγγόνι κι εκείνο ένιωσε δέος όταν το περιεργάστηκε από πολύ κοντά ή ίσως να εισέπραξε μία κρυφή ευλογία;
Κι εκείνο το ξωκλήσι, τέλος της διαδρομής. Οι κτίστες του το φτιάξανε με βάση το τοπίο ή μήπως ο Θεός έφτιαξε την Ελλάδα με βάση το ξωκλήσι;
Η Παναγία στους Ουρανούς και ο περιηγητής στον βράχο. Εκεί και το αλογάκι, κομμάτι λεπτομέρειας ή μία αναπάντεχη ουσία; Απόηχος της Κοίμησης, απόηχος μίας Πατρίδας άλλης και ο Παπαδιαμάντης εκεί κι αυτός σκυφτός, μια δέηση του, σαν ξεδίψασμα, στην Παναγιά για τέλος.
Ή μήπως εις το διηνεκές;
«Πηγή μου ζωηφόρος που δροσίζει με το βαθύ ποτάμι με το νάμα σου τόσες ψυχές, δρόσισε και εμένα, την ψυχή μου. Είσαι εσύ η πόλις του Θεού και ακόμη το αγιασμένο σκήνωμα που ευφραίνονται τα ρεύματα κυλώντος ποταμού. Είθε στην καρδιά μου που έχει στραγγιστεί να δώσει ζωή και δύναμη η χάρη σου».
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
erimitic